Azusa Dance, 34th Street-Herald Square metro istasyonundaki turnikelerin hemen yanından Aretha Franklin’in “Chain of Fools” korosunu haykırırken, bir adam onun pembe çöp kutusuna bir dolarlık banknot attı. “Teşekkürler canım,” dedi reverans yaparak.
Her gün New York metrolarında performans sergileyen sokak çalgıcısı gibi, Dance de geçen yıl keskin bir pandemik düşüşün ardından binicileri geri kazanmaya çalışan bir toplu taşıma sisteminde tekrar serenat yapanlara geri döndüğünde bahşişlerinin alışkın olduğunun çok altına düştüğünü gördü. Ancak daha fazla insan işe ve metroya döndükçe ve tatil sezonu başladığında pembe çöp kutusunun biraz daha dolduğunu fark etti.
SHESHE olarak performans sergileyen Dance, “Sezonun o zamanıyla ilgili bir şey” dedi. “İnsanlar sadece daha cömert.”
İşlerin iyiye gittiğine dair işaretler var. Metro yolcu sayısı, 27 Ekim’de yaklaşık 3,9 milyon insanla pandemi dönemi rekorunu kırdı – pandemi başladığından bu yana tek bir günde en yüksek sayı, ancak yine de karşılaştırılabilir bir pandemi öncesi günün yalnızca yüzde 67,5’i. Şimdi her gün yeraltında performans sergileyen – çelik davullar ve Çin erhusu çalan, opera aryaları söyleyen, akordeonları sıkan ve müzikal testerelerden ruhani sesler çıkaran – sanatçılardan bazıları, uç kavanozlarındaki ve beklentiyle açık enstrüman kasalarındaki farkı görüyor.
Çoğu metro sokak çalgıcısı, bunu para için değil, performans sevgisi için yaptıklarını söylüyor. Ancak iyi günlerde para birikebilir. Kredi… Hiroko Masuike/New York Times
Grand Central’da “Eyeglasses” sahne adıyla elektrikli çello çalan Iain Forrest, her şeyin eskisi gibi “tam bir daire” haline geldiğini söyledi.
“Artık çello kutusunun ağzına kadar doldurulacağı noktaya geri döndüğümüzü söyleyebilirim,” dedi.
Times Square istasyonunda çelik bir el testeresini “Saw Lady” olarak bükerek ve eğerek müzik yapan Natalia Paruz, canlı performansın yasaklandığı dönemde çok özlediğini ve son zamanlarda geri dönen kalabalık tarafından cesaretlendirildiğini söyledi.
“Hayatın tüm gücüyle devam ettiğinin bir işareti” dedi.
Geçen yıl 14 aydan fazla bir süre sonra müzisyenlerin metrolara geri dönmesi, şehrin normale dönmeye başladığının küçük işaretlerinden biriydi. Eylül ayında metrolardaki maske zorunluluğu kaldırıldığında bir adım daha atıldı, böylece birçok sanatçı önceki kez seyircilerine gülümseyebildi. Yetkilinin sanat ve tasarım direktörü Sandra Bloodworth’a göre, Büyükşehir Ulaşım İdaresi’nin resmi New York Altında Müzik programındaki sanatçıların yaklaşık yüzde 70’i geri döndü.
Yeraltında düzenli olarak şarkı söyleyen, enstrüman çalan veya dans eden bir düzine sanatçı, çeşitli metro hatlarında yaptıkları son röportajlarda, parasal kazançtan çok performans gösterme heveslerinin motive olduklarını söylediler.
Mart 2020’de metroda performans sergilemeyi en son bırakan ve Haziran 2021’de ilk dönenlerden biri olan 45 yaşındaki Paruz, “Busking bir iş değil” dedi. “Bu bir meslek değil. Bu bir meslek. Bu, aşk için yaptığınız bir şey olduğu anlamına gelir. Gökkuşağının sonunda bir küp altın beklemiyorsun.”
Hırdavattan müzik yapan “Testere Hanım” Natalia Paruz, “Bu bir meslek değil” dedi. “Bu bir meslek.” Kredi… Hiroko Masuike/New York Times
Elektrikli çellosunda bazen “Despacito” çalan ve 2016’dan beri metrolarda çalan Forrest, son aylarda performanslarına daha fazla ilgi duyan, bazen şarkı söyleyip dans eden daha büyük kalabalıklar tarafından cesaretlendirildiğini söyledi.
“Yukarı çıktıklarında kendiliğinden şarkı söylemeye başlıyorlar ve bunu seviyorum” dedi. “New York’ta insanların telefonlarına gömülmediği ve aslında sadece ana odaklandığı bir yer bulmak zor, değil mi?”
Şehrin altından geçen bir cankurtaran halatı olan New York metroları için zor bir dönem oldu. Bazı yolcular, raylara itilen bir kadın, bir Q treninde sebepsiz yere ateş edilerek öldürülen bir adam ve Brooklyn’de bir N trenine ateş açan bir silahlı adam da dahil olmak üzere çok sayıda şiddetli saldırıdan sonra metroya geri dönmekten rahatsızlık duyduklarını ifade ettiler. .
Saw Lady Paruz, geçen bahar Times Meydanı’nda oynarken biri ondan bahşiş vermesini istediğinde kendini güvensiz hissettiğini ve birkaç hafta yer altında oynamayı bıraktığını söyledi. Ancak o zamandan beri polis devriyelerinin artmasıyla koşulların iyileştiğini söyledi.
Music Under New York programının yeniden sunulmasının üzerinden bir yıldan fazla zaman geçti ve Bloodworth, geri dönüşünün iyileştirici hissettirdiğini söyledi. Pandemiden önce programda 350 farklı sanatçı ve grup tarafından a capella grupları ve mim performansları da dahil olmak üzere yılda 12.000’den fazla performans gerçekleştirildi.
Bloodworth, “Bir New York’luya asla sanatın neden önemli olduğunu söylemeniz gerekmez,” dedi. “Biliyorlar.”
Rideship geri döndüğünde, resmi programın dışından sanatçılar da müzik kariyerlerine hızlı bir başlangıç yapma umuduyla metrolara geri döndüler.
32 yaşındaki Edgar Suarez, Aralık ayında Union Square istasyonunda merengue ve rock söylemeye başladı. İşe gidip gelen yoğun bir yolcuyu durdurabildiği zaman özel bir gurur duyuyor.
“Yaptığım şeyde çekici bir şey bulmasaydın, durmazdın,” dedi.
Jerry Jefferson veya Jay Mac, salgından önce metroda Queensborough Community College’daki eğitim ücretini karşılayacak kadar dans etti. Şimdi geri dönmeyi düşünüyor. Kredi… Hiroko Masuike/New York Times
Pandemiden önce, metro vagonları arasında zıplayan ve 360 derecelik dönüşler yapan 23 yaşındaki dansçı Jerry Jefferson, Queensborough Community College’da öğrenim görmek için tıslamaya yardımcı olacak kadar bahşişlerinden yeterince para kazanıyordu. Ardından, salgının en yüksek noktasında ipuçlarının keskin bir şekilde düştüğünü hatırladı. Çok daha az binici vardı ve hâlâ trende olanlar fazla yaklaşmaya isteksizdi. Artık binicilik arttığına göre, arka derecesine doğru çalışmak için baharda yeniden kaydolmayı düşündüğünü söyledi. Bu sonbahardan bir gün önce, L treninde yaklaşık dört saat sonra eve yaklaşık 80 $ götürdü.
Jay Mac olarak bilinen Jefferson, “İnsanları gülümsetmeyi seviyorum, aynı zamanda para kazanabiliyorum ve beladan uzak duruyorum” dedi.
Herald Square, Union Square ve Times Square’de performans sergileyen SHESHE, pandemi vurmadan önce verdiği bahşişlerin, sadece birkaç saatlik şarkı söyledikten sonra 450 $’a kadar kira parası ekleyebileceğini söyledi. Geçen yıl döndüğünde, iyi bir günde eve bunun yarısından daha azını (“sadece cep bozdurma,” diye yakındı) götürürken bulduğunu söyledi. Pandemi öncesi boyuttaki kalabalıkları çekmek için bir mücadele olabilir.
“ Trenler arasında duvara şarkı söylüyorum” dedi. “Tren açılıncaya ve insanlar geçiş yapmak için inene kadar, içinden yürüyen insanlar bile olmuyor ki bu garip.”
Ancak son haftalarda, tatil sezonunun başlangıcına bağladığı beşli ve onlular da dahil olmak üzere daha büyük faturalar aldığını söyledi.
Dance, “Herald Meydanı ve Times Meydanı’nda, bu bahşiş kovalarından daha önce sahip olduğumdan önemli bir fark vardı,” dedi. “Sezonun burada olduğunu bu şekilde biliyorum.”
Her gün New York metrolarında performans sergileyen sokak çalgıcısı gibi, Dance de geçen yıl keskin bir pandemik düşüşün ardından binicileri geri kazanmaya çalışan bir toplu taşıma sisteminde tekrar serenat yapanlara geri döndüğünde bahşişlerinin alışkın olduğunun çok altına düştüğünü gördü. Ancak daha fazla insan işe ve metroya döndükçe ve tatil sezonu başladığında pembe çöp kutusunun biraz daha dolduğunu fark etti.
SHESHE olarak performans sergileyen Dance, “Sezonun o zamanıyla ilgili bir şey” dedi. “İnsanlar sadece daha cömert.”
İşlerin iyiye gittiğine dair işaretler var. Metro yolcu sayısı, 27 Ekim’de yaklaşık 3,9 milyon insanla pandemi dönemi rekorunu kırdı – pandemi başladığından bu yana tek bir günde en yüksek sayı, ancak yine de karşılaştırılabilir bir pandemi öncesi günün yalnızca yüzde 67,5’i. Şimdi her gün yeraltında performans sergileyen – çelik davullar ve Çin erhusu çalan, opera aryaları söyleyen, akordeonları sıkan ve müzikal testerelerden ruhani sesler çıkaran – sanatçılardan bazıları, uç kavanozlarındaki ve beklentiyle açık enstrüman kasalarındaki farkı görüyor.
Çoğu metro sokak çalgıcısı, bunu para için değil, performans sevgisi için yaptıklarını söylüyor. Ancak iyi günlerde para birikebilir. Kredi… Hiroko Masuike/New York Times
Grand Central’da “Eyeglasses” sahne adıyla elektrikli çello çalan Iain Forrest, her şeyin eskisi gibi “tam bir daire” haline geldiğini söyledi.
“Artık çello kutusunun ağzına kadar doldurulacağı noktaya geri döndüğümüzü söyleyebilirim,” dedi.
Times Square istasyonunda çelik bir el testeresini “Saw Lady” olarak bükerek ve eğerek müzik yapan Natalia Paruz, canlı performansın yasaklandığı dönemde çok özlediğini ve son zamanlarda geri dönen kalabalık tarafından cesaretlendirildiğini söyledi.
“Hayatın tüm gücüyle devam ettiğinin bir işareti” dedi.
Geçen yıl 14 aydan fazla bir süre sonra müzisyenlerin metrolara geri dönmesi, şehrin normale dönmeye başladığının küçük işaretlerinden biriydi. Eylül ayında metrolardaki maske zorunluluğu kaldırıldığında bir adım daha atıldı, böylece birçok sanatçı önceki kez seyircilerine gülümseyebildi. Yetkilinin sanat ve tasarım direktörü Sandra Bloodworth’a göre, Büyükşehir Ulaşım İdaresi’nin resmi New York Altında Müzik programındaki sanatçıların yaklaşık yüzde 70’i geri döndü.
Yeraltında düzenli olarak şarkı söyleyen, enstrüman çalan veya dans eden bir düzine sanatçı, çeşitli metro hatlarında yaptıkları son röportajlarda, parasal kazançtan çok performans gösterme heveslerinin motive olduklarını söylediler.
Mart 2020’de metroda performans sergilemeyi en son bırakan ve Haziran 2021’de ilk dönenlerden biri olan 45 yaşındaki Paruz, “Busking bir iş değil” dedi. “Bu bir meslek değil. Bu bir meslek. Bu, aşk için yaptığınız bir şey olduğu anlamına gelir. Gökkuşağının sonunda bir küp altın beklemiyorsun.”
Hırdavattan müzik yapan “Testere Hanım” Natalia Paruz, “Bu bir meslek değil” dedi. “Bu bir meslek.” Kredi… Hiroko Masuike/New York Times
Elektrikli çellosunda bazen “Despacito” çalan ve 2016’dan beri metrolarda çalan Forrest, son aylarda performanslarına daha fazla ilgi duyan, bazen şarkı söyleyip dans eden daha büyük kalabalıklar tarafından cesaretlendirildiğini söyledi.
“Yukarı çıktıklarında kendiliğinden şarkı söylemeye başlıyorlar ve bunu seviyorum” dedi. “New York’ta insanların telefonlarına gömülmediği ve aslında sadece ana odaklandığı bir yer bulmak zor, değil mi?”
Şehrin altından geçen bir cankurtaran halatı olan New York metroları için zor bir dönem oldu. Bazı yolcular, raylara itilen bir kadın, bir Q treninde sebepsiz yere ateş edilerek öldürülen bir adam ve Brooklyn’de bir N trenine ateş açan bir silahlı adam da dahil olmak üzere çok sayıda şiddetli saldırıdan sonra metroya geri dönmekten rahatsızlık duyduklarını ifade ettiler. .
Saw Lady Paruz, geçen bahar Times Meydanı’nda oynarken biri ondan bahşiş vermesini istediğinde kendini güvensiz hissettiğini ve birkaç hafta yer altında oynamayı bıraktığını söyledi. Ancak o zamandan beri polis devriyelerinin artmasıyla koşulların iyileştiğini söyledi.
Music Under New York programının yeniden sunulmasının üzerinden bir yıldan fazla zaman geçti ve Bloodworth, geri dönüşünün iyileştirici hissettirdiğini söyledi. Pandemiden önce programda 350 farklı sanatçı ve grup tarafından a capella grupları ve mim performansları da dahil olmak üzere yılda 12.000’den fazla performans gerçekleştirildi.
Bloodworth, “Bir New York’luya asla sanatın neden önemli olduğunu söylemeniz gerekmez,” dedi. “Biliyorlar.”
Rideship geri döndüğünde, resmi programın dışından sanatçılar da müzik kariyerlerine hızlı bir başlangıç yapma umuduyla metrolara geri döndüler.
32 yaşındaki Edgar Suarez, Aralık ayında Union Square istasyonunda merengue ve rock söylemeye başladı. İşe gidip gelen yoğun bir yolcuyu durdurabildiği zaman özel bir gurur duyuyor.
“Yaptığım şeyde çekici bir şey bulmasaydın, durmazdın,” dedi.
Jerry Jefferson veya Jay Mac, salgından önce metroda Queensborough Community College’daki eğitim ücretini karşılayacak kadar dans etti. Şimdi geri dönmeyi düşünüyor. Kredi… Hiroko Masuike/New York Times
Pandemiden önce, metro vagonları arasında zıplayan ve 360 derecelik dönüşler yapan 23 yaşındaki dansçı Jerry Jefferson, Queensborough Community College’da öğrenim görmek için tıslamaya yardımcı olacak kadar bahşişlerinden yeterince para kazanıyordu. Ardından, salgının en yüksek noktasında ipuçlarının keskin bir şekilde düştüğünü hatırladı. Çok daha az binici vardı ve hâlâ trende olanlar fazla yaklaşmaya isteksizdi. Artık binicilik arttığına göre, arka derecesine doğru çalışmak için baharda yeniden kaydolmayı düşündüğünü söyledi. Bu sonbahardan bir gün önce, L treninde yaklaşık dört saat sonra eve yaklaşık 80 $ götürdü.
Jay Mac olarak bilinen Jefferson, “İnsanları gülümsetmeyi seviyorum, aynı zamanda para kazanabiliyorum ve beladan uzak duruyorum” dedi.
Herald Square, Union Square ve Times Square’de performans sergileyen SHESHE, pandemi vurmadan önce verdiği bahşişlerin, sadece birkaç saatlik şarkı söyledikten sonra 450 $’a kadar kira parası ekleyebileceğini söyledi. Geçen yıl döndüğünde, iyi bir günde eve bunun yarısından daha azını (“sadece cep bozdurma,” diye yakındı) götürürken bulduğunu söyledi. Pandemi öncesi boyuttaki kalabalıkları çekmek için bir mücadele olabilir.
“ Trenler arasında duvara şarkı söylüyorum” dedi. “Tren açılıncaya ve insanlar geçiş yapmak için inene kadar, içinden yürüyen insanlar bile olmuyor ki bu garip.”
Ancak son haftalarda, tatil sezonunun başlangıcına bağladığı beşli ve onlular da dahil olmak üzere daha büyük faturalar aldığını söyledi.
Dance, “Herald Meydanı ve Times Meydanı’nda, bu bahşiş kovalarından daha önce sahip olduğumdan önemli bir fark vardı,” dedi. “Sezonun burada olduğunu bu şekilde biliyorum.”