Geçen yıl güney sınırından New York’a gelmeye başlayan göçmen dalgası birçok açıdan alışılmadıktı. Şehre giden çoğu göçmenin aksine, insanlar toplu halde otobüslere biniyor, birçoğunun çok az yerel bağı ve sırtlarındaki giysilerden biraz fazlası var. Belediye Başkanı Eric Adams Cuma günü yaptığı açıklamada, bahardan bu yana şehre 36.000’den fazla kişinin geldiğini ve kabaca 24.000 kişinin kaldığını söyledi.
Biden yönetimi güney sınırını kontrol altına almanın yollarını ararken, geçen yıl gelenler yeni hayatlar kurmaya başlıyor. Bazıları mücadele ediyor. Diğerleri adımlar atıyor.
New York, yüzyıllardır göçmenlerin ilk durağı olmuştur ve şehir bazı benzersiz korumalar sunmaktadır. İhtiyacı olanlara barınma hakkını garanti eden birkaç yerden biridir ve göçmenler için güçlü yasalara ve sosyal güvenlik ağlarına sahiptir. Yeni gelenler, nispeten iyi finanse edilen kar amacı gütmeyen kuruluşlardan oluşan geniş bir ağ tarafından sağlanan yardımdan da yararlandı.
Yine de hala engeller var. Otobüs yolculuğu, insanların aile veya arkadaşlarla bağlantı kurduğu olağan göç modellerinin aksine, kısmen Texas ve Arizona’nın Cumhuriyetçi valileri tarafından sınır krizine dikkat çekmek için siyasi bir kumar olarak başladı. Son göçmenlerin çoğu büyük ölçüde resmi yardıma bağımlıydı ve kar amacı gütmeyen kuruluşlar, gönüllü gruplar ve şehir, ani artıştan bunaldıklarını söylüyor. Göçmenlerin çoğu sığınma başvurusunda bulunmayı umarken, göçmenlik mahkemesinde birikmiş işler, sürecin yıllar alabileceği anlamına geliyor.
Son haftalardaki sınır tartışmalarının çoğu, koronavirüs pandemisi sırasında bazı ülkelerden gelen insanların sınırda sığınma hakkını reddetmek için kullanılan bir halk sağlığı hükmü olan Başlık 42’nin kullanımı etrafında dönüyor. Noel’den hemen sonra, Yüksek Mahkeme hükmü şimdilik yürürlükte bıraktı.
Başkan Biden Perşembe günü yaptığı açıklamada, Kübalılar, Nikaragualılar ve Haitililerin artık bu sonbaharda Venezuelalıları da kapsayacak şekilde genişletilen bir politika olan Başlık 42 kullanılarak dışarıda tutulacağını söyledi. Bay Adams, Cuma günü hareketi “ihtiyacımız olan adımlardan biri” olarak nitelendirerek övdü, ancak şehrin sığınmacıların bakım masraflarını karşılamak için hala çok daha fazla yardıma ihtiyacı olduğu konusunda uyardı.
Bu arada, Başlık 42’ye tabi olmayan göçmenler veya genişlemeden önce gelenler hala New York’a doğru yol alıyor. Bay Adams, bu ay Colorado valisinin şehre göçmen göndereceğini söyledi. Yerel bir gönüllü, o eyaletten üç otobüsün geçen hafta geç saatlerde geldiğini söyledi.
Bağımsız olabilmeleri için iş bulmak, bu yeni New Yorklular için anahtardır – röportajlarda, düzinelerce ana önceliğinin kendilerini geçindirmek ve eve para göndermek olduğunu söylediler. Federal kurallar nedeniyle çalışma izinleri olmasa da birçoğu inşaat, restoran ve hizmet sektörü gibi sektörlerde iş buluyor.
“Artık kaybolmuyorum.”
Memleketi Venezuela’dan ayrılıp Kolombiya’ya, ardından Meksika’ya taşındıktan yaklaşık sekiz yıl sonra, 48 yaşındaki Ismael Guevara, sonunda kalacağı yerde olduğunu hissediyor. Ve sadece iki aydan biraz fazla bir süredir şehirde.
Queens, Jackson Heights’taki bir kafenin önünde, o sırada çalıştığı yakındaki kuaförden öğle yemeği molasında İspanyolca “New York’a zaten alıştım,” dedi. “Artık kaybolmuyorum, iyiyim. Gitmem gereken yere varırım.”
New York’taki Göçmenler hakkında daha fazla bilgi
New York, göçmenleri her zaman memnuniyetle karşıladı ve onlara güvendi. Ancak ABD sınırını geçen yeni bir insan dalgası, şehrin bir dünya sığınağı olarak itibarını test ediyor.
İstikrarsızlık ve güvenliğine yönelik tehditler nedeniyle Venezuela’nın başkenti Karakas’tan ayrıldı. Sonunda New York’a vardığında, şehrin Ekim ayında diktiği Randalls Adası’ndaki kışa uygun çadır barınağına gönderildi.
Kapandıktan sonra – sadece birkaç haftalık operasyonun ardından – Midtown Manhattan’da geçici olarak turistlere kapatılan ve bunun yerine bekar erkekler için bir sığınak olarak hizmet veren bir otele transfer edildi.
Bir aydan biraz daha uzun bir süre önce, Bay Guevara bir kuaförde işe girdi. Eskiden lüks salonlar için ödüllü bir stilist olmuştu ve tutkusunun peşinden gitmeye can atıyordu.
Bay Guevara bir kuaförde iş buldu ama bir gün kendi kuaförünü açmayı umuyor. Kredi… The New York Times için Rengim Mütevellioğlu
Her gün işe gitmek için erkenden yola çıktı ve Columbus Circle’a gitti, 1 numaralı trenle Times Meydanı’na gitti ve ardından Queens’e gitmek için 7 numaralı trene bindi. Haftanın yedi günü çalışıyordu ve tam bir müşteri listesi vardı. Günde birkaç yüz dolar kazanabilirdi. Ara sıra, işten sonra Corona için canlı müzik yapılan bir Manhattan barına uğruyor ya da kızarmış tavuk yemek için bir fast-food lokantasına giriyordu.
Geçen hafta, Ismael kendi başına yola çıkmak için kuafördeki işinden ayrıldı. İngilizcesini geliştirmek için çok çalışıyor ve yakında kendi dairesini kiralamayı umuyor.
“Bir sonraki adım, gelecekte kendi salonumu açmak” dedi. “Salonum, benim adımla. Belgelerim, belgelerim ve her şeyim olduğunda.”
“Bazı günler hiçbir şey yemiyoruz.”
Son on yıldır Brezilya’da yaşayan Haitili 41 yaşındaki Akon Patrick Dieudonne için işler pek iyi gitmedi. Siyah ve Yerli hakları için savaşan bir film yapımcısı ve aktivist olduğunu söyledi.
Memleketi Gonaïves’te politikacı ve papaz olan bir amcasına yönelik tehditler nedeniyle Haiti’den ayrıldığını söyledi. Brezilya’da Başkan Jair Bolsonaro’nun destekçilerinin tehditleri nedeniyle tekrar taşındığını söyledi.
Binlerce kişi gibi, ana göçmen yolu olarak ortaya çıkan Kolombiya ve Panama’yı birbirine bağlayan tehlikeli ve gelişmemiş bir kara parçası olan Darién Gap’ten geçti. Yolda Salvadorlu bir kadınla tanıştı. İkili, San Diego’da Amerika Birleşik Devletleri’ne girerek ve ardından bir yardım grubunun yardımıyla New York’a uçarak birlikte devam etti. Şimdi bebeklerine hamile. Kendisi ve 13 yaşındaki kızıyla birlikte Midtown’da bir otel olan Row NYC’de yaşıyor.
Akon Patrick Dieudonne bazen Manhattan’da kaldığı barınaktan yerleşik bir Haitili topluluğunun yaşadığı Brooklyn’e kadar yürüyor. Kredi… The New York Times için Rengim Mütevellioğlu
Bay Dieudonne, geçen ay Washington Heights’taki bir kilisede şehir barınaklarında kötü muamele olduğunu söyledikleri şey hakkında konuşan birkaç kişiden biriydi. Küflü sandviç ekmeği de dahil olmak üzere yiyeceklerin birçok insanı hasta ettiğini ve çoğu zaman aç kaldıklarını söyledi. Partneri anemik ve onun sağlığı için endişeleniyor.
Belediye sözcüsü yaptığı açıklamada, yetkililerin barınaklarda çürüyen gıdalara dair herhangi bir kanıta sahip olmadıklarını ve gün boyunca taze gıda sunduklarını söyledi. Açıklamada, kahvaltı ve öğle yemeğinin bir gecede hazırlanıp her sabah teslim edildiği, akşam yemeğinin ise gün içinde hazırlandığı ve atıştırmalıkların her saat mevcut olduğu belirtildi.
Bay Dieudonne Ekim ayında şehre geldiğinde, hemen işe koyulacağını düşündü. Sinema veya TV yapımında bir iş bulmayı umuyor ve bir gün kendi şirketine sahip olmak istiyor. Ama şimdilik, tuhaf işler yapmayı umuyor ve ara sıra Brooklyn’de gelişen bir Haitili topluluğunun bulunduğu Flatbush mahallesine kadar yürüyor. Bazen Haitili arkadaşlarıyla veya Brezilya’da tanıştığı Amerikalı bir arkadaşıyla görüşüyor. Pozitif kalmaya çalışıyor.
Dışarıda bir gelecek olduğunu görüyorum” dedi. “Ama bu çok zor – bazı günler hiçbir şey yemiyoruz.”
“Biz daha istikrarlıyız.”
Venezuela, San Francisco de Tiznados’tan bir göçmen olan 31 yaşındaki Loiseth Colmenares, kocası ve iki oğluyla birlikte dört ay önce New York’a geldi. Aile, bu ayların üçünü, geçen yıl yeni gelen aileleri barındırmak için sığınağa dönüştürülen Queens’teki SpringHill Suites’te yaşayarak geçirdi.
Loiseth Colmenares ve oğlu Omar, dört ay önce geldiklerinden beri New York’a yerleştiler. Omar, hediye olarak bağışlanan bir scooter aldığı için özellikle mutlu. Kredi… The New York Times için Rengim Mütevellioğlu
İlk başta, Bayan Colmenares’in iki oğlu, 10 yaşındaki Omar ve 2 yaşındaki Sebastian, yeterince yemek yemiyorlardı çünkü otelde servis edilen paketlenmiş, yeniden ısıtılmış yemekler, eve döndüklerinde alıştıklarından çok farklıydı. Barınakta İspanyolca konuşmayan kişiler vardı, bu nedenle aile kaynak bulmakta zorlandı. Onlar, Bayan Colmenares’in sınıra kadar ulaşan ancak Başlık 42’nin Ekim ayında Venezüellalı göçmenleri de kapsayacak şekilde genişletilmesinin ardından geri çevrilen annesi, kız kardeşi ve yeğeni için endişeleniyorlardı.
Şimdi, işler iyiye gidiyor gibi görünüyor.
Bayan Colmenares, “Biz daha istikrarlıyız,” dedi.
Yemekler “aynı ama uyum sağlıyoruz” diye açıkladı. Oteldeki yaşam düzeldi: Bayan Colmenares, yeni bir müdürün pek çok faydalı değişikliği hayata geçirdiğini söyledi.
“Her ailenin bir sosyal hizmet görevlisi vardır. Çocuklar için oyun odası yaptılar. Bilgisayar odası yaptılar” dedi. Gönüllülerden ve kar amacı gütmeyen kuruluşlardan gelen bağışlar da yerleşmelerine yardımcı oldu. “Pek çok kuruluş var. Bize kıyafet verdiler, Noel hediyeleri verdiler” dedi. “Kocama bazı aletler verdiler.”
Hatta oğlu Omar’a kış soğuğuna rağmen kaldırımlarda gururla sürdüğü bir scooter hediye ettiler.
Bayan Colmenares’in 36 yaşındaki kocası Jose Romero da Jamaika, Queens’te haftada beş gün çalıştığı ve saati 20 dolar kazandığı bir şantiyede iş buldu. Paranın çoğu ülke dışında olan akrabalarını desteklemek için gidiyor, ancak Omar Aralık başında 10 yaşına geldiğinde Bayan Colmenares ve kocası ona en sevdiği ikramı aldı: çikolatalı kek.
Bayan Colmenares, bu aile üyelerinden bazılarının New York’ta onlara katılabileceğini umuyor. Engelli annesi, Bayan Colmenares’in kız kardeşi ve yeğeniyle birlikte Meksika’da kalmıştır. Bayan Colmenares, oradaki bir kiliseye bağlı bir örgütün, onların ABD’ye girişlerini hızlandırmak için adlarını bir listeye eklediğini söyledi.
“Örgütten sorumlu papazla doktorlarla konuştum ve bir an önce karşıya geçmeleri için ellerinden gelen her şeyi yapacaklar” dedi. “Çünkü hava gerçekten soğuk ve annemin ciğerleri hastalanıyor.”
Bayan Colmenares geldiklerinde, yer varsa, oteldeki barınakta bir odaya da yerleştirilmelerini umuyor.
Biden yönetimi güney sınırını kontrol altına almanın yollarını ararken, geçen yıl gelenler yeni hayatlar kurmaya başlıyor. Bazıları mücadele ediyor. Diğerleri adımlar atıyor.
New York, yüzyıllardır göçmenlerin ilk durağı olmuştur ve şehir bazı benzersiz korumalar sunmaktadır. İhtiyacı olanlara barınma hakkını garanti eden birkaç yerden biridir ve göçmenler için güçlü yasalara ve sosyal güvenlik ağlarına sahiptir. Yeni gelenler, nispeten iyi finanse edilen kar amacı gütmeyen kuruluşlardan oluşan geniş bir ağ tarafından sağlanan yardımdan da yararlandı.
Yine de hala engeller var. Otobüs yolculuğu, insanların aile veya arkadaşlarla bağlantı kurduğu olağan göç modellerinin aksine, kısmen Texas ve Arizona’nın Cumhuriyetçi valileri tarafından sınır krizine dikkat çekmek için siyasi bir kumar olarak başladı. Son göçmenlerin çoğu büyük ölçüde resmi yardıma bağımlıydı ve kar amacı gütmeyen kuruluşlar, gönüllü gruplar ve şehir, ani artıştan bunaldıklarını söylüyor. Göçmenlerin çoğu sığınma başvurusunda bulunmayı umarken, göçmenlik mahkemesinde birikmiş işler, sürecin yıllar alabileceği anlamına geliyor.
Son haftalardaki sınır tartışmalarının çoğu, koronavirüs pandemisi sırasında bazı ülkelerden gelen insanların sınırda sığınma hakkını reddetmek için kullanılan bir halk sağlığı hükmü olan Başlık 42’nin kullanımı etrafında dönüyor. Noel’den hemen sonra, Yüksek Mahkeme hükmü şimdilik yürürlükte bıraktı.
Başkan Biden Perşembe günü yaptığı açıklamada, Kübalılar, Nikaragualılar ve Haitililerin artık bu sonbaharda Venezuelalıları da kapsayacak şekilde genişletilen bir politika olan Başlık 42 kullanılarak dışarıda tutulacağını söyledi. Bay Adams, Cuma günü hareketi “ihtiyacımız olan adımlardan biri” olarak nitelendirerek övdü, ancak şehrin sığınmacıların bakım masraflarını karşılamak için hala çok daha fazla yardıma ihtiyacı olduğu konusunda uyardı.
Bu arada, Başlık 42’ye tabi olmayan göçmenler veya genişlemeden önce gelenler hala New York’a doğru yol alıyor. Bay Adams, bu ay Colorado valisinin şehre göçmen göndereceğini söyledi. Yerel bir gönüllü, o eyaletten üç otobüsün geçen hafta geç saatlerde geldiğini söyledi.
Bağımsız olabilmeleri için iş bulmak, bu yeni New Yorklular için anahtardır – röportajlarda, düzinelerce ana önceliğinin kendilerini geçindirmek ve eve para göndermek olduğunu söylediler. Federal kurallar nedeniyle çalışma izinleri olmasa da birçoğu inşaat, restoran ve hizmet sektörü gibi sektörlerde iş buluyor.
“Artık kaybolmuyorum.”
Memleketi Venezuela’dan ayrılıp Kolombiya’ya, ardından Meksika’ya taşındıktan yaklaşık sekiz yıl sonra, 48 yaşındaki Ismael Guevara, sonunda kalacağı yerde olduğunu hissediyor. Ve sadece iki aydan biraz fazla bir süredir şehirde.
Queens, Jackson Heights’taki bir kafenin önünde, o sırada çalıştığı yakındaki kuaförden öğle yemeği molasında İspanyolca “New York’a zaten alıştım,” dedi. “Artık kaybolmuyorum, iyiyim. Gitmem gereken yere varırım.”
New York’taki Göçmenler hakkında daha fazla bilgi
New York, göçmenleri her zaman memnuniyetle karşıladı ve onlara güvendi. Ancak ABD sınırını geçen yeni bir insan dalgası, şehrin bir dünya sığınağı olarak itibarını test ediyor.
- Artan Evsizlik:Bu yeni göçmenlerin gelişi, şehrin evsizler barınak sisteminin nüfusunu rekor seviyelere çıkardı.
- Barınma Hakkı:New York’un baskı altında olmasının bir nedeni, şehrin kanunen soran herkese barınak sağlaması gerektiğidir.
- Konut: Evsizlerin savunucuları, şehri göçmen akınıyla başa çıkmak için oteller açmaya çağırdı. Belediye Başkanı Eric Adams, yolcu gemileri ve çadır kent gibi diğer seçenekleri de değerlendirdi.
- Yokuş Yukarı Bir Savaş:Şehre ulaşmayı başaran göçmenler barınma, iş ve Amerika Birleşik Devletleri’nde yasal olarak kalma şansı ararken birçok engelle karşılaşıyorlar.
İstikrarsızlık ve güvenliğine yönelik tehditler nedeniyle Venezuela’nın başkenti Karakas’tan ayrıldı. Sonunda New York’a vardığında, şehrin Ekim ayında diktiği Randalls Adası’ndaki kışa uygun çadır barınağına gönderildi.
Kapandıktan sonra – sadece birkaç haftalık operasyonun ardından – Midtown Manhattan’da geçici olarak turistlere kapatılan ve bunun yerine bekar erkekler için bir sığınak olarak hizmet veren bir otele transfer edildi.
Bir aydan biraz daha uzun bir süre önce, Bay Guevara bir kuaförde işe girdi. Eskiden lüks salonlar için ödüllü bir stilist olmuştu ve tutkusunun peşinden gitmeye can atıyordu.
Bay Guevara bir kuaförde iş buldu ama bir gün kendi kuaförünü açmayı umuyor. Kredi… The New York Times için Rengim Mütevellioğlu
Her gün işe gitmek için erkenden yola çıktı ve Columbus Circle’a gitti, 1 numaralı trenle Times Meydanı’na gitti ve ardından Queens’e gitmek için 7 numaralı trene bindi. Haftanın yedi günü çalışıyordu ve tam bir müşteri listesi vardı. Günde birkaç yüz dolar kazanabilirdi. Ara sıra, işten sonra Corona için canlı müzik yapılan bir Manhattan barına uğruyor ya da kızarmış tavuk yemek için bir fast-food lokantasına giriyordu.
Geçen hafta, Ismael kendi başına yola çıkmak için kuafördeki işinden ayrıldı. İngilizcesini geliştirmek için çok çalışıyor ve yakında kendi dairesini kiralamayı umuyor.
“Bir sonraki adım, gelecekte kendi salonumu açmak” dedi. “Salonum, benim adımla. Belgelerim, belgelerim ve her şeyim olduğunda.”
“Bazı günler hiçbir şey yemiyoruz.”
Son on yıldır Brezilya’da yaşayan Haitili 41 yaşındaki Akon Patrick Dieudonne için işler pek iyi gitmedi. Siyah ve Yerli hakları için savaşan bir film yapımcısı ve aktivist olduğunu söyledi.
Memleketi Gonaïves’te politikacı ve papaz olan bir amcasına yönelik tehditler nedeniyle Haiti’den ayrıldığını söyledi. Brezilya’da Başkan Jair Bolsonaro’nun destekçilerinin tehditleri nedeniyle tekrar taşındığını söyledi.
Binlerce kişi gibi, ana göçmen yolu olarak ortaya çıkan Kolombiya ve Panama’yı birbirine bağlayan tehlikeli ve gelişmemiş bir kara parçası olan Darién Gap’ten geçti. Yolda Salvadorlu bir kadınla tanıştı. İkili, San Diego’da Amerika Birleşik Devletleri’ne girerek ve ardından bir yardım grubunun yardımıyla New York’a uçarak birlikte devam etti. Şimdi bebeklerine hamile. Kendisi ve 13 yaşındaki kızıyla birlikte Midtown’da bir otel olan Row NYC’de yaşıyor.
Akon Patrick Dieudonne bazen Manhattan’da kaldığı barınaktan yerleşik bir Haitili topluluğunun yaşadığı Brooklyn’e kadar yürüyor. Kredi… The New York Times için Rengim Mütevellioğlu
Bay Dieudonne, geçen ay Washington Heights’taki bir kilisede şehir barınaklarında kötü muamele olduğunu söyledikleri şey hakkında konuşan birkaç kişiden biriydi. Küflü sandviç ekmeği de dahil olmak üzere yiyeceklerin birçok insanı hasta ettiğini ve çoğu zaman aç kaldıklarını söyledi. Partneri anemik ve onun sağlığı için endişeleniyor.
Belediye sözcüsü yaptığı açıklamada, yetkililerin barınaklarda çürüyen gıdalara dair herhangi bir kanıta sahip olmadıklarını ve gün boyunca taze gıda sunduklarını söyledi. Açıklamada, kahvaltı ve öğle yemeğinin bir gecede hazırlanıp her sabah teslim edildiği, akşam yemeğinin ise gün içinde hazırlandığı ve atıştırmalıkların her saat mevcut olduğu belirtildi.
Bay Dieudonne Ekim ayında şehre geldiğinde, hemen işe koyulacağını düşündü. Sinema veya TV yapımında bir iş bulmayı umuyor ve bir gün kendi şirketine sahip olmak istiyor. Ama şimdilik, tuhaf işler yapmayı umuyor ve ara sıra Brooklyn’de gelişen bir Haitili topluluğunun bulunduğu Flatbush mahallesine kadar yürüyor. Bazen Haitili arkadaşlarıyla veya Brezilya’da tanıştığı Amerikalı bir arkadaşıyla görüşüyor. Pozitif kalmaya çalışıyor.
Dışarıda bir gelecek olduğunu görüyorum” dedi. “Ama bu çok zor – bazı günler hiçbir şey yemiyoruz.”
“Biz daha istikrarlıyız.”
Venezuela, San Francisco de Tiznados’tan bir göçmen olan 31 yaşındaki Loiseth Colmenares, kocası ve iki oğluyla birlikte dört ay önce New York’a geldi. Aile, bu ayların üçünü, geçen yıl yeni gelen aileleri barındırmak için sığınağa dönüştürülen Queens’teki SpringHill Suites’te yaşayarak geçirdi.
Loiseth Colmenares ve oğlu Omar, dört ay önce geldiklerinden beri New York’a yerleştiler. Omar, hediye olarak bağışlanan bir scooter aldığı için özellikle mutlu. Kredi… The New York Times için Rengim Mütevellioğlu
İlk başta, Bayan Colmenares’in iki oğlu, 10 yaşındaki Omar ve 2 yaşındaki Sebastian, yeterince yemek yemiyorlardı çünkü otelde servis edilen paketlenmiş, yeniden ısıtılmış yemekler, eve döndüklerinde alıştıklarından çok farklıydı. Barınakta İspanyolca konuşmayan kişiler vardı, bu nedenle aile kaynak bulmakta zorlandı. Onlar, Bayan Colmenares’in sınıra kadar ulaşan ancak Başlık 42’nin Ekim ayında Venezüellalı göçmenleri de kapsayacak şekilde genişletilmesinin ardından geri çevrilen annesi, kız kardeşi ve yeğeni için endişeleniyorlardı.
Şimdi, işler iyiye gidiyor gibi görünüyor.
Bayan Colmenares, “Biz daha istikrarlıyız,” dedi.
Yemekler “aynı ama uyum sağlıyoruz” diye açıkladı. Oteldeki yaşam düzeldi: Bayan Colmenares, yeni bir müdürün pek çok faydalı değişikliği hayata geçirdiğini söyledi.
“Her ailenin bir sosyal hizmet görevlisi vardır. Çocuklar için oyun odası yaptılar. Bilgisayar odası yaptılar” dedi. Gönüllülerden ve kar amacı gütmeyen kuruluşlardan gelen bağışlar da yerleşmelerine yardımcı oldu. “Pek çok kuruluş var. Bize kıyafet verdiler, Noel hediyeleri verdiler” dedi. “Kocama bazı aletler verdiler.”
Hatta oğlu Omar’a kış soğuğuna rağmen kaldırımlarda gururla sürdüğü bir scooter hediye ettiler.
Bayan Colmenares’in 36 yaşındaki kocası Jose Romero da Jamaika, Queens’te haftada beş gün çalıştığı ve saati 20 dolar kazandığı bir şantiyede iş buldu. Paranın çoğu ülke dışında olan akrabalarını desteklemek için gidiyor, ancak Omar Aralık başında 10 yaşına geldiğinde Bayan Colmenares ve kocası ona en sevdiği ikramı aldı: çikolatalı kek.
Bayan Colmenares, bu aile üyelerinden bazılarının New York’ta onlara katılabileceğini umuyor. Engelli annesi, Bayan Colmenares’in kız kardeşi ve yeğeniyle birlikte Meksika’da kalmıştır. Bayan Colmenares, oradaki bir kiliseye bağlı bir örgütün, onların ABD’ye girişlerini hızlandırmak için adlarını bir listeye eklediğini söyledi.
“Örgütten sorumlu papazla doktorlarla konuştum ve bir an önce karşıya geçmeleri için ellerinden gelen her şeyi yapacaklar” dedi. “Çünkü hava gerçekten soğuk ve annemin ciğerleri hastalanıyor.”
Bayan Colmenares geldiklerinde, yer varsa, oteldeki barınakta bir odaya da yerleştirilmelerini umuyor.