Ebeveynleri endişelendiren ve yardım arayışına girdikleri problemlerin başında gelenlerden biri; palavra söyleme alışkanlığı. Bu aslında meskende yolunda gitmeyen şeyler olduğunun bir nevi işaretidir. birtakım bazı çocuğun bir arada vakit geçirdiği temel bakım verenlerden kaynaklanırken kimi bazı temelinde psikiyatrik bir niye olabilir.
Duygusal olarak ihmal edilen çocuklarda palavra söyleme alışkanlığı yaygındır. Her çocuk kıymet görmeye, önemsenmeye, hislerinin anlaşılmasına, kuralları öğrenme ve uyma hünerlerini kazanmaya ve toplumsallaşmaya gereksinim duyar. Bunlar süreğen biçimde göz gerisi ediliyorsa duygusal ihmalden kelam edebiliriz. İhmalkarlığa örnek davranışlardan biri, yanlış bir şey yaptı diye çocuğa küsmektir. ’Artık seni sevmiyorum. Baban diğer anne getirsin de gör.’’ gibi. Bebekliğinden itibaren bir bireye bu biçimde davranılması onun kimliğinde izler bırakır. İhmale maruz kalan çocuklar ileriki yaşlarında özgüven ve/veya diğerlerine itimat sorunu, karar verme ve özdisiplin sahibi olmada kuvvetlik çekme, değersizlik hissi, dikkat sorunları, depresyon, telaş sorunları, somatizasyona yatkınlık üzere bir fazlaca ruhsal problemle karşılaşabilirler.
Ailede çocukla kurulan münasebette sert ve aşılması güç görünen duvarlar var ise, bu duvarlar çocuğu palavra söylemeye itmektedir. Ufak tefek palavralarla başlayıp ne yazık ki giderek ustalaşırlar. bu biçimdelikle aile içi çatışmayı ve şahsi isteklerinin reddedilmesinin önüne geçerler. bir epeyce çocuk palavrası söylerken bundan hoşlanmadığı üzere bundan diğer seçeneği olmadığını da söz eder. ‘’Ne yapayım anlatsam da anlamazlardı. Palavra söylemiş oldum zira bana küsmelerini istemiyordum. Bağlantımız bozulsun istemedim.’’
Çocuk ebeveynini ya da öbür bir yakınını, palavra söylerken yakalıyorsa birebir davranışı sergilemesi sürpriz olmaz. Kelamlardan çok davranışların örnek alındığı erken çocukluk dönemiden itibaren, bilhassa anne ve baba palavradan mutlaka kaçınmalıdır. Çocuğun etrafındaki biri palavra söylüyorsa üstüne bir de palavra ona fayda sağlıyor üzere görünüyorsa, çocuk deyişiyle paçayı kurtarıyorsa, palavranın tercih edilme ihtimali artar. Bu niçinle ailenin bu davranışa münasebet ararken bakacağı birinci yer aslında kendileridir. Çocuklarında görmek istediklerini öncedena kendileri fiile dökmelidir.
Ebeveynler çocuklarını ihmal etmiyor ve dikkatli davranıyorken çocuk palavra söylüyorsa bunun niçini dikkat eksikliği ve hiperaktivite bozukluğu olabilir. Dürtüsel olan çocukların düşünmeden konuştuğu ve sonuçlarını hesap etmeden uçarı palavralar söylemiş olduği görülmektedir. örneğin bir çocuk sevmediği teyzesinden meyyit üzere bahsedebilir. Örneğin, ‘’Teyzem geçen yaz öldü.’’ derken, söylemiş olduği palavranın doğuracağı sonuçların o an hiç farkında değildir. Bir uzmandan yardım alarak aile üyelerinin bilgilendirilmesi, akabinde yaşa uygun takviye alınması ve çocuğa yardım edilmesi gereklidir.
Yalan söyleme meselesinin üstesinden gelmek için ailenin tavrı birincil derecede değerlidir. Palavra fark edildiğinde ebeveynlerin verdiği birinci reaksiyon çocuğun üzerine giderek bağırıp çağırma ve ‘’Sen sus karşılık verme!’’ demek ise bilin ki bu yanlıştır.
Onları korkutmak ve kendilerini tabir etmelerini engellemek durumu daha epeyce çıkmaza sokabilir. Yanlışsız olan ise; çocuğun palavra söyleme muhtaçlığının niçini güzelce anlaşıldıktan daha sonra ebeveynlerin çocuğuyla bağını zenginleştirmesidir.
Nasıl başa çıkacağım? Çocuğunuzdan kusursuz olmasını ve hiç kusur yapmamasını beklemek acımasızcadır. Yanılgı yapmalarına müsaade verin. Kuralları koyarken onlara da atılım yapabilecek boşluklar bırakın. Katı kısıtlamalar bilin ki palavraya daha fazla teşvik ediyor. Her vakit cezalandırıp uzun nutuk çekmek yerine, duruma uygun cevaplar vermeyi prensip haline getirin. niye palavra söylemiş oldukleri konusunda anlaşılmaya muhtaçlık duyuyorlar, can kulağı ile dinleyin. Onlara güvenmek istediğinizi gösterin. İlginizi ve dikkatinizi almayı hak ettiklerini vurgulayın. Konuşurken hem kulağınız hem gözünüz büsbütün onlarda olsun. Bunların ötesinde onların ilgi alanlarını keşfetmek için planlı etkinlikler yapın. bir arada vakit geçirirken, onları tanımaya ve daha derin bağlar kurmaya çalışın. Marifetlerini dikkatlice gözlemleyip yapamadıklarını değil yapabildiklerini konuşarak özgüvenlerini kazanmaları için onları destekleyin. Yaş ve gelişimlerine uygun ölçüde sorumluluk almalarını sağlayın. Toplumsallaşmalarına müsaade verin. Çocuğa çocuk olduğunu unutmadan yaklaşarak ruhsal olarak sağlıklı yetiştirmek için çabalayın ki palavra huyu yerini dürüstlüğe ve şeffaflığa bıraksın.
Duygusal olarak ihmal edilen çocuklarda palavra söyleme alışkanlığı yaygındır. Her çocuk kıymet görmeye, önemsenmeye, hislerinin anlaşılmasına, kuralları öğrenme ve uyma hünerlerini kazanmaya ve toplumsallaşmaya gereksinim duyar. Bunlar süreğen biçimde göz gerisi ediliyorsa duygusal ihmalden kelam edebiliriz. İhmalkarlığa örnek davranışlardan biri, yanlış bir şey yaptı diye çocuğa küsmektir. ’Artık seni sevmiyorum. Baban diğer anne getirsin de gör.’’ gibi. Bebekliğinden itibaren bir bireye bu biçimde davranılması onun kimliğinde izler bırakır. İhmale maruz kalan çocuklar ileriki yaşlarında özgüven ve/veya diğerlerine itimat sorunu, karar verme ve özdisiplin sahibi olmada kuvvetlik çekme, değersizlik hissi, dikkat sorunları, depresyon, telaş sorunları, somatizasyona yatkınlık üzere bir fazlaca ruhsal problemle karşılaşabilirler.
Ailede çocukla kurulan münasebette sert ve aşılması güç görünen duvarlar var ise, bu duvarlar çocuğu palavra söylemeye itmektedir. Ufak tefek palavralarla başlayıp ne yazık ki giderek ustalaşırlar. bu biçimdelikle aile içi çatışmayı ve şahsi isteklerinin reddedilmesinin önüne geçerler. bir epeyce çocuk palavrası söylerken bundan hoşlanmadığı üzere bundan diğer seçeneği olmadığını da söz eder. ‘’Ne yapayım anlatsam da anlamazlardı. Palavra söylemiş oldum zira bana küsmelerini istemiyordum. Bağlantımız bozulsun istemedim.’’
Çocuk ebeveynini ya da öbür bir yakınını, palavra söylerken yakalıyorsa birebir davranışı sergilemesi sürpriz olmaz. Kelamlardan çok davranışların örnek alındığı erken çocukluk dönemiden itibaren, bilhassa anne ve baba palavradan mutlaka kaçınmalıdır. Çocuğun etrafındaki biri palavra söylüyorsa üstüne bir de palavra ona fayda sağlıyor üzere görünüyorsa, çocuk deyişiyle paçayı kurtarıyorsa, palavranın tercih edilme ihtimali artar. Bu niçinle ailenin bu davranışa münasebet ararken bakacağı birinci yer aslında kendileridir. Çocuklarında görmek istediklerini öncedena kendileri fiile dökmelidir.
Ebeveynler çocuklarını ihmal etmiyor ve dikkatli davranıyorken çocuk palavra söylüyorsa bunun niçini dikkat eksikliği ve hiperaktivite bozukluğu olabilir. Dürtüsel olan çocukların düşünmeden konuştuğu ve sonuçlarını hesap etmeden uçarı palavralar söylemiş olduği görülmektedir. örneğin bir çocuk sevmediği teyzesinden meyyit üzere bahsedebilir. Örneğin, ‘’Teyzem geçen yaz öldü.’’ derken, söylemiş olduği palavranın doğuracağı sonuçların o an hiç farkında değildir. Bir uzmandan yardım alarak aile üyelerinin bilgilendirilmesi, akabinde yaşa uygun takviye alınması ve çocuğa yardım edilmesi gereklidir.
Yalan söyleme meselesinin üstesinden gelmek için ailenin tavrı birincil derecede değerlidir. Palavra fark edildiğinde ebeveynlerin verdiği birinci reaksiyon çocuğun üzerine giderek bağırıp çağırma ve ‘’Sen sus karşılık verme!’’ demek ise bilin ki bu yanlıştır.
Onları korkutmak ve kendilerini tabir etmelerini engellemek durumu daha epeyce çıkmaza sokabilir. Yanlışsız olan ise; çocuğun palavra söyleme muhtaçlığının niçini güzelce anlaşıldıktan daha sonra ebeveynlerin çocuğuyla bağını zenginleştirmesidir.
Nasıl başa çıkacağım? Çocuğunuzdan kusursuz olmasını ve hiç kusur yapmamasını beklemek acımasızcadır. Yanılgı yapmalarına müsaade verin. Kuralları koyarken onlara da atılım yapabilecek boşluklar bırakın. Katı kısıtlamalar bilin ki palavraya daha fazla teşvik ediyor. Her vakit cezalandırıp uzun nutuk çekmek yerine, duruma uygun cevaplar vermeyi prensip haline getirin. niye palavra söylemiş oldukleri konusunda anlaşılmaya muhtaçlık duyuyorlar, can kulağı ile dinleyin. Onlara güvenmek istediğinizi gösterin. İlginizi ve dikkatinizi almayı hak ettiklerini vurgulayın. Konuşurken hem kulağınız hem gözünüz büsbütün onlarda olsun. Bunların ötesinde onların ilgi alanlarını keşfetmek için planlı etkinlikler yapın. bir arada vakit geçirirken, onları tanımaya ve daha derin bağlar kurmaya çalışın. Marifetlerini dikkatlice gözlemleyip yapamadıklarını değil yapabildiklerini konuşarak özgüvenlerini kazanmaları için onları destekleyin. Yaş ve gelişimlerine uygun ölçüde sorumluluk almalarını sağlayın. Toplumsallaşmalarına müsaade verin. Çocuğa çocuk olduğunu unutmadan yaklaşarak ruhsal olarak sağlıklı yetiştirmek için çabalayın ki palavra huyu yerini dürüstlüğe ve şeffaflığa bıraksın.