Kendini Feda (Self-Sacrifice) şemasına sahip iseniz aşağıdaki açıklamalardan bir kısmı size ziyadesiyle aşina gelir:
Kendi gereksinimlerini oburlarının önde tutmak bencilliktir.
“Ama ben yardım etmezsem bu işin ortasından çıkamaz ki…”
Hep veriyorum fakat karşılığında hiç bir şey alamıyorum.
Birinin bana gereksinimi var ise bütün işlerimi bırakıp yardıma koşarım.
Başkalarının bir problemle tek başına uğraşmasına müsaade vermem, çabucak yardım ederim.
Kendi his ve isteklerimi açıklamam zordur zira daha epey oburlarının his ve isteklerine odaklanırım.
Başkalarını kendimden daha epey önemsiyorum.
Biri benden bir şey istediğinde “hayır” derken epeyce hatalı hissederim.
kimi vakit daima başka beşerler için bir şey yapmaktan yoruluyorum.
Diğer insanların sıkıntı durumda olduğunu görmek benim için dayanılmazdır.
İnsanlara verdiğim kadar alamadığımı hissediyorum.
İnsanlar bana yalnızca bir şey istemek için gelirler.
“Seninle dertleşmek epey düzgün geliyor” lafını bir epey sefer işittim.
İnsanlar için artık üzülmemeye çalışıyorum.
Başkalarını kendimden daha fazlaca düşünmekten o kadar bıktım ki artık kimseyi önemsemiyorum.
Başkalarına vermekten o kadar bıktım ki artık her kim benden bir şey isterse ona “hayır” diyorum.
Annem/babam yardıma muhtaçtı. Örneğin ruhsal meseleleri vardı, akli istikrarı yerinde değildi, fizikî mahzuru vardı.
Annem/babam ben çok küçükken öldüler. Küçük kardeşlerime ben bakmak zorunda kaldım.
Annem/babam epeyce içerdi, onu konuta getirirdim yahut onu sızdığı yerden kaldırıp yatağına gdolayırdüm.
Annem/babam; manisi, akli/ruhsal durumu, sarhoş olması sebebiyle kardeşlerimle ilgilenmezdi. Kardeşlerim ile ben ilgilenirdim (okula gdolayırdüm, yemeklerini hazırlardım vb.)
Annem/babam kardeşimi okula götürmem, onu uyutmam, ona bakmam üzere ebeveyn misyonlarını bana verirdi.
Annem/babam yaşadığı zorlukları bana anlatırlardı, onun yaşadığı zorluklar için epey üzülürdüm/sinirlenirdim/çaresiz hissederdim.
Annem/babam yaşadığı zorlukları bana anlatırdı, onu dinlerdim, ona tavsiyeler verirdim.
Annem/babam bana “Bana ne hoş akıl veriyorsun”, “Sen olmasaydın ne yapardım”, “Çok yeterli bir evlatsın, bize bakıyorsun” derlerdi, keyifli olurlardı.
Genelde yalnızca aileme baktığım vakit içinderda kıymetli hissettim.
Diğerleri sizin onlara verdiğiniz kadar size vermediği için hayal kırıklığına uğrarsınız. Örneğin onlar size, sizin onlara ettiğiniz kadar yardım etmezler, işlerini bırakıp size koşmazlar.
Sürekli veren taraf haline gelirsiniz ve bedeliniz bilinmiyormuş üzere gelir.
“Hayır” diyememekten uygunca bıkarsınız.
Tüm bunlardan dolayı içinizde bastırılmış bir öfke büyür.
Kendi gereksinimlerinizi ve hislerinizi bilmediğiniz için (uzun müddettir görmezden geldiğiniz için) boşluk duygusu hissedersiniz.
İlişkilerinizde kullanıldığınızı hissedersiniz zira siz daima veren tarafsınızdır.
İlişkilerinizde yakınlık hissedemezsiniz zira sizin gereksinimleriniz ve hisleriniz pek önemsenmiyordur.