Pazartesi gecesi, moda dünyası, mevcut sosyal devrimimizin henüz zıpkınlamadığı, ünlülerin zenginliğinin yıllık ritüeli olan Met Gala için toplanacak. Bu yılki tema, yalnızca Charles James ve Halston gibi tarihsel açıdan önemli tasarımcıların değil, aynı zamanda onlar adına karanlıkta çalışan terziler ve terzilerin çalışmalarının bir keşfi olan Amerikan tarzının evrimi. Bununla birlikte, partinin bu yılki kıyafet kuralının “yaldızlı cazibe” olduğu göz önüne alındığında, eşitlikçi cüretkarlık orada başlayıp orada bitecek gibi görünüyor. Editör Anna Wintour’un etkinliğe ünlü bir şekilde başkanlık ettiği Vogue’a göre konuklardan “Gilded Age New York’un ihtişamını – ve belki de ikiliğini – somutlaştırmaları” istendi.
Dönemin ilgili “ikiliği”, elbette, bazı insanlar Astorlar gibi yaşarken, daha birçoğu 9 yaşındaki çocuklarını sefil apartmanlardan fabrikalara göndermek zorunda kaldı. Newport’a gidiyormuşsunuz gibi kostümlü gelin; Yoksul ebeveynleri koleradan yeni ölen bir yetim gibi giyinip gel. Açgözlülük ya da güç tepmesinden olduğu kadar kayıtsızlıktan da doğan çelişki, imaj yaratma işinin sinsi alışkanlığıdır. Bu, son zamanlarda dergiler, reklamcılar ve diğer yaşam tarzı pazarlamacıları, ilerici değerlere belirtilen herhangi bir taahhütle tamamen çelişirken, çoğu zaman dahili uygulamaları sürdürürken, agresif bir şekilde bir sosyal uyum duygusu üzerinde ticaret yaptıklarından açıkça görülmektedir.
Bu boşluğu kapatmaya yönelik en son çaba, moda endüstrisinin çeşitli düzeylerinde adil muamele için savaşan bir savunuculuk grubu olan Model Alliance’ın ellerine geldi. Sorun, yönetim şirketlerinin mankenleri, stilistleri ve saç ve makyaj sanatçılarını nasıl ayırttığı ve kontrol ettiği meselesidir. New York’un iş bulma kurumlarıyla ilgili düzenlemeler ağının izleme kapsamına girmedikleri için, sömürü için birçok fırsat var. Moda İşçileri Yasası olarak bilinen bu alanlardaki insanları korumaya yönelik bir yasa tasarısı, şimdi New York Eyaleti Yasama Meclisi’nden geçiyor. Pek çok temel işyeri reformunu harekete geçiren Üçgen gömleklik fabrika yangınının 111. yıldönümü olan 25 Mart’ta tanıtıldı.
Tasarının eş sponsoru Senatör Brad Hoylman, bu yönetim şirketlerinin bir boşlukta faaliyet gösterdiğini söyledi. “Bu sektörde korumasız binlerce insan var.” Neredeyse hiç istikrar yok ve hatta daha az tutarlılık var. “İş yaptığımız insanlardan beklediğimiz çok temel şeyler üzerinde çok az kontrolleri var: ne zaman ödeme alacaklar, ne tür çekimler üzerinde çalışacaklar, sözleşmelerin kopyalarını alacaklar mı – kim, ne, ne zaman sorularına cevaplar. ve çoğumuz profesyonel işlemlerde nerede ve nasıl sorular bekliyoruz.
Condé Nast’taki yazarları, editörleri ve diğerlerini sendikalaştırmaya yönelik son çabaların gösterdiği gibi, moda medyasındaki yaşamın gerçekliği, tipik olarak kamu algısından çok farklıdır. 30’dan fazla dergi kapağında yer alan Karen Elson, “25 yıldır modellik yapıyorum ve dünyanın dört bir yanına uçtuğum ve ne aldığıma dair hiçbir fikrim olmadığı sayısız kez oldu” dedi. ve İttifak ile kimin ilgisi olduğunu söyledi. “Kariyerimin bu noktasında ödeme almak için dokuz ay beklemem gerekiyorsa, yeni başlayan birine ne oluyor?” dedi. “Şimdi başlıyorsanız, neredeyse arkanızda bir güven fonuna ihtiyacınız var. Ve eğer buna sahip değilseniz, sonuna kadar çalışmak zorundasınız. Bir Vogue kapağınız olabilir, ancak banka hesabınız sıfır olabilir.”
Bunun nedeni, modellerin genellikle vekalet yetkisini elinde bulunduran ajanslara borçlu olarak çalışması ve onlara ödeme alma ve müşterilerinin mali hayatlarını başka şekillerde yönetme yeteneği vermesidir. Temsilciler komisyonlarını aldıktan sonra sıklıkla şüpheli ücretler eklerler, hatta bazı durumlarda gönderilen e-postalar için ücret alırlar. İttifakın kurucusu ve Columbia ve Harvard Kennedy School’dan mezun olan eski bir model olan Sara Ziff, geçenlerde yıllar önce yaşadığı ve bir ajans başkanının arka satın alımını finanse etmek için maaşlarından birinden para alındığı bir deneyimi hakkında yazdı. . Yönetim şirketleri genellikle ev sahipleri, yurt tarzı apartmanlarda konut modelleri olarak ikiye katlanırlar ve bunlar için piyasa kirasına ek ücretler eklenebilir.
İttifak’ın bir destek hattı işlettiğini söyledi Bayan Ziff ve çoğu aramanın çıplak fotoğraflar, taciz ve geç ya da hiç var olmayan ödemeler isteyen dolandırıcılık ajansları hakkında olduğunu söyledi. “Modeller için iş korumaları oluşturmanın kimsenin önceliği olduğunu düşünmüyorum. Ancak noktaları birleştirdiğinizde ve bu iş gücünün ne kadar savunmasız olduğunu gördüğünüzde, inanılmaz derecede netleşiyor” dedi. “Büyük ölçüde kadın, göçmen bir iş gücünden bahsetmenizin tesadüf olduğunu düşünmüyorum.”
Bu, endüstrideki erkeklerin herhangi bir büyük avantaja sahip oldukları anlamına gelmez. Şu anda Houston’da emlak ve inşaat sektöründe çalışan Alex Shanklin, on yıl önce New York’ta mankenlik yaparak mütevazı bir yaşam sürüyordu. “Asla çok büyük vurmadım ama başımı her zaman suyun üstünde tuttum” dedi. Bir noktada, moda görüntüleme arkadan ticarete geçerek dijital içerik patlamasına dönüştükçe bunu yapmak zorlaştı. 2012 yılında faturalarını ödemenin daha zor hale geldiğini fark etti. Ajanslar onun görüşüne göre “daha gölgeli” görünüyordu. “Belki para azaldı,” dedi, “ama işler değişti.”
Onun durumunda da hakaretler birikmişti. “New York’ta Siyahi bir erkek manken olarak söyleyebilirim ki, yüzüme ‘Artık Siyah erkek almıyoruz’ dediği zamanlar oldu. Kapsayıcı temsil konusunda harika bir iş çıkaracak markalar vardı, ancak ajanslara gelince, yıllarca beyaz olmayan insanlara karşı ayrımcılık yaptılar” dedi. Bay Shanklin, vücudu bir başkasının yüzüne yapıştırılmış bir iç çamaşırı adını fark ettikten kısa bir süre sonra 2013’te New York’tan ayrıldı. Ajansının bunun için tazmin edildiğinden emin olduğunu söyledi.
“Kendimi kötü muameleye maruz kalmış hissettim ve arkamdan bilmediğim bir şey oldu” dedi. “Aynısından daha fazlası.”
Mankenlik ajansları, Moda İşçileri Yasası’nın olası geçişi konusunda nispeten sessiz görünüyorlardı. Amerika Moda Tasarımcıları Konseyi tasarıyı desteklediğini ifade etti, ancak muhtemelen bazı çevrelerde geri dönüş olacak. Bu arada, kendini daha adil bir moda dünyasına adamışlar, Met Gala bileti için on binlerce doları karşılayamayanlar, bir alternatife sahipler: Halk Balosu. Brooklyn Halk Kütüphanesi sponsorluğunda, New Yorkluları “sizi en güzel ve özgün hissettiren kıyafetler giymeye ve podyumda yürümeye” davet ediyor. Ücretsizdir ve zaten kapasitededir.
Dönemin ilgili “ikiliği”, elbette, bazı insanlar Astorlar gibi yaşarken, daha birçoğu 9 yaşındaki çocuklarını sefil apartmanlardan fabrikalara göndermek zorunda kaldı. Newport’a gidiyormuşsunuz gibi kostümlü gelin; Yoksul ebeveynleri koleradan yeni ölen bir yetim gibi giyinip gel. Açgözlülük ya da güç tepmesinden olduğu kadar kayıtsızlıktan da doğan çelişki, imaj yaratma işinin sinsi alışkanlığıdır. Bu, son zamanlarda dergiler, reklamcılar ve diğer yaşam tarzı pazarlamacıları, ilerici değerlere belirtilen herhangi bir taahhütle tamamen çelişirken, çoğu zaman dahili uygulamaları sürdürürken, agresif bir şekilde bir sosyal uyum duygusu üzerinde ticaret yaptıklarından açıkça görülmektedir.
Bu boşluğu kapatmaya yönelik en son çaba, moda endüstrisinin çeşitli düzeylerinde adil muamele için savaşan bir savunuculuk grubu olan Model Alliance’ın ellerine geldi. Sorun, yönetim şirketlerinin mankenleri, stilistleri ve saç ve makyaj sanatçılarını nasıl ayırttığı ve kontrol ettiği meselesidir. New York’un iş bulma kurumlarıyla ilgili düzenlemeler ağının izleme kapsamına girmedikleri için, sömürü için birçok fırsat var. Moda İşçileri Yasası olarak bilinen bu alanlardaki insanları korumaya yönelik bir yasa tasarısı, şimdi New York Eyaleti Yasama Meclisi’nden geçiyor. Pek çok temel işyeri reformunu harekete geçiren Üçgen gömleklik fabrika yangınının 111. yıldönümü olan 25 Mart’ta tanıtıldı.
Tasarının eş sponsoru Senatör Brad Hoylman, bu yönetim şirketlerinin bir boşlukta faaliyet gösterdiğini söyledi. “Bu sektörde korumasız binlerce insan var.” Neredeyse hiç istikrar yok ve hatta daha az tutarlılık var. “İş yaptığımız insanlardan beklediğimiz çok temel şeyler üzerinde çok az kontrolleri var: ne zaman ödeme alacaklar, ne tür çekimler üzerinde çalışacaklar, sözleşmelerin kopyalarını alacaklar mı – kim, ne, ne zaman sorularına cevaplar. ve çoğumuz profesyonel işlemlerde nerede ve nasıl sorular bekliyoruz.
Condé Nast’taki yazarları, editörleri ve diğerlerini sendikalaştırmaya yönelik son çabaların gösterdiği gibi, moda medyasındaki yaşamın gerçekliği, tipik olarak kamu algısından çok farklıdır. 30’dan fazla dergi kapağında yer alan Karen Elson, “25 yıldır modellik yapıyorum ve dünyanın dört bir yanına uçtuğum ve ne aldığıma dair hiçbir fikrim olmadığı sayısız kez oldu” dedi. ve İttifak ile kimin ilgisi olduğunu söyledi. “Kariyerimin bu noktasında ödeme almak için dokuz ay beklemem gerekiyorsa, yeni başlayan birine ne oluyor?” dedi. “Şimdi başlıyorsanız, neredeyse arkanızda bir güven fonuna ihtiyacınız var. Ve eğer buna sahip değilseniz, sonuna kadar çalışmak zorundasınız. Bir Vogue kapağınız olabilir, ancak banka hesabınız sıfır olabilir.”
Bunun nedeni, modellerin genellikle vekalet yetkisini elinde bulunduran ajanslara borçlu olarak çalışması ve onlara ödeme alma ve müşterilerinin mali hayatlarını başka şekillerde yönetme yeteneği vermesidir. Temsilciler komisyonlarını aldıktan sonra sıklıkla şüpheli ücretler eklerler, hatta bazı durumlarda gönderilen e-postalar için ücret alırlar. İttifakın kurucusu ve Columbia ve Harvard Kennedy School’dan mezun olan eski bir model olan Sara Ziff, geçenlerde yıllar önce yaşadığı ve bir ajans başkanının arka satın alımını finanse etmek için maaşlarından birinden para alındığı bir deneyimi hakkında yazdı. . Yönetim şirketleri genellikle ev sahipleri, yurt tarzı apartmanlarda konut modelleri olarak ikiye katlanırlar ve bunlar için piyasa kirasına ek ücretler eklenebilir.
İttifak’ın bir destek hattı işlettiğini söyledi Bayan Ziff ve çoğu aramanın çıplak fotoğraflar, taciz ve geç ya da hiç var olmayan ödemeler isteyen dolandırıcılık ajansları hakkında olduğunu söyledi. “Modeller için iş korumaları oluşturmanın kimsenin önceliği olduğunu düşünmüyorum. Ancak noktaları birleştirdiğinizde ve bu iş gücünün ne kadar savunmasız olduğunu gördüğünüzde, inanılmaz derecede netleşiyor” dedi. “Büyük ölçüde kadın, göçmen bir iş gücünden bahsetmenizin tesadüf olduğunu düşünmüyorum.”
Bu, endüstrideki erkeklerin herhangi bir büyük avantaja sahip oldukları anlamına gelmez. Şu anda Houston’da emlak ve inşaat sektöründe çalışan Alex Shanklin, on yıl önce New York’ta mankenlik yaparak mütevazı bir yaşam sürüyordu. “Asla çok büyük vurmadım ama başımı her zaman suyun üstünde tuttum” dedi. Bir noktada, moda görüntüleme arkadan ticarete geçerek dijital içerik patlamasına dönüştükçe bunu yapmak zorlaştı. 2012 yılında faturalarını ödemenin daha zor hale geldiğini fark etti. Ajanslar onun görüşüne göre “daha gölgeli” görünüyordu. “Belki para azaldı,” dedi, “ama işler değişti.”
Onun durumunda da hakaretler birikmişti. “New York’ta Siyahi bir erkek manken olarak söyleyebilirim ki, yüzüme ‘Artık Siyah erkek almıyoruz’ dediği zamanlar oldu. Kapsayıcı temsil konusunda harika bir iş çıkaracak markalar vardı, ancak ajanslara gelince, yıllarca beyaz olmayan insanlara karşı ayrımcılık yaptılar” dedi. Bay Shanklin, vücudu bir başkasının yüzüne yapıştırılmış bir iç çamaşırı adını fark ettikten kısa bir süre sonra 2013’te New York’tan ayrıldı. Ajansının bunun için tazmin edildiğinden emin olduğunu söyledi.
“Kendimi kötü muameleye maruz kalmış hissettim ve arkamdan bilmediğim bir şey oldu” dedi. “Aynısından daha fazlası.”
Mankenlik ajansları, Moda İşçileri Yasası’nın olası geçişi konusunda nispeten sessiz görünüyorlardı. Amerika Moda Tasarımcıları Konseyi tasarıyı desteklediğini ifade etti, ancak muhtemelen bazı çevrelerde geri dönüş olacak. Bu arada, kendini daha adil bir moda dünyasına adamışlar, Met Gala bileti için on binlerce doları karşılayamayanlar, bir alternatife sahipler: Halk Balosu. Brooklyn Halk Kütüphanesi sponsorluğunda, New Yorkluları “sizi en güzel ve özgün hissettiren kıyafetler giymeye ve podyumda yürümeye” davet ediyor. Ücretsizdir ve zaten kapasitededir.