Ders çalışmak istememe, ödev başında saatlerce oyalanmak, imtihanlarda istenilen başarıyı elde edememe öğrenciler içinde çoğunlukla gözlemlediğim bir durum.
bu biçimde bir durumda birinci akla gelen dikkat eksikliği ve hiperaktivite bozukluğu olabiliyor. Fakat bu durumu farklı bakış açılarını da işin içine katarak ele aldığımda görüyorum ki işin içine bir ekip duygusal süreçler de dahil oluyor. Bizlerin verilen bir misyona odaklanabilmesi için hazzı erteleme kapasitemizin gelişmiş olması gerekir. Örnek vermek gerekirse bir kitap okurken canımız apansız öteki bir şey yapmak isteyebilir lakin dikkatimizi çeken o sayfayı bitirip sonrasındasındasında diğer bir şeyle ilgilenmeyi düşünürüz. Bu durum aslında biz insanların erteleme kapasitesinin çalışmakta olduğunu gösteriyor. Tıpkı durumu öğrencilerde de bekleriz ders esnasında dersi dinlemek yerine daha eğlenceli şeylerle meşgul olmayı canları isteyebilir fakat eğlenceyi teneffüse ertelemeyi başarabiliyorsa bir çocuk derse odaklanabilir. Bizlerin bu mahareti 6 yaş ve devamında gelişmeye başlar bu sebepten erken yaşta ilkokula başlamak çocuklarda odaklanma ve dikkat sorunu varmış üzere bir durum oluşturabilir ancak bu durum dikkat yerine yaşla da ilgili olabilir. Bu bağlamda, 6 yaş ve öncesindeki çocuklarda dikkatle ilgili bir yorum yaparken bütüncül değerlendirmenin farklı bakış açılarıyla düşünmenin hayli kıymetli olduğunu vurgulamak isterim. Odaklanma ve dikkat meselelerini değerlendirirken çocukların iç dünyasında neler olduğunu atlamamak gerekiyor. Öfke, dert, depresyon, aile içi çatışmalar odaklanmayı olumsuz tesirler zira biz insanların beyin yapısı duygusal/ilişkisel bir sorunla meşgulken odaklanma ve dikkat süremiz azalır. Çocuklarımızın derslere karşı ilgisi azaldıysa öncelik olarak onlara canının sıkıldığı bir şey mi var? Kendini nasıl hissediyorsun? üzere sorular yöneltebiliriz.Kaygı öğrenme süreçlerini engelleyen en temel hislerimizden birisidir. Kaygılanan çocukları gözlemlediğimde dikkatlerinin dağıldığını, öğrenmelerinin zayıfladığını oldukcaça gözlemleme fırsatım oldu. Dikkat eksikliği ve hiperaktivite bozukluğu teşhisini psikiyatri hekimleri koyar. Teşhis temalırken birden çok alanı pahalandırmak gerekir bundan dolayı da çocuğun gelişim hikayesi, genetik geçişin olup olmadığı, aile ortamı, anne baba tavırları, okul ortamındaki tavırlar, arkadaşlarıyla ilgileri rastgele bir zorbalığa maruz kalıp kalmadığı göz önünde bulundurulmalıdır. Tüm bunlarla birlikte objektif bilişsel ve dikkat değerlendirmeleri diye isimlendirdiğimiz MOXO, WISC4, CAS, projektif iç dünya değerlendirmesi, öğretmen görüşleri de işin içine katılarak bir yol haritası çizilerek planlama yapılmalıdır. Bu bağlamları göz önünde tutarak dikkat ve odaklanma meselelerinde duygusal faktörlerin etkisinin göz gerisi edilmemesini önermekteyim.
bu biçimde bir durumda birinci akla gelen dikkat eksikliği ve hiperaktivite bozukluğu olabiliyor. Fakat bu durumu farklı bakış açılarını da işin içine katarak ele aldığımda görüyorum ki işin içine bir ekip duygusal süreçler de dahil oluyor. Bizlerin verilen bir misyona odaklanabilmesi için hazzı erteleme kapasitemizin gelişmiş olması gerekir. Örnek vermek gerekirse bir kitap okurken canımız apansız öteki bir şey yapmak isteyebilir lakin dikkatimizi çeken o sayfayı bitirip sonrasındasındasında diğer bir şeyle ilgilenmeyi düşünürüz. Bu durum aslında biz insanların erteleme kapasitesinin çalışmakta olduğunu gösteriyor. Tıpkı durumu öğrencilerde de bekleriz ders esnasında dersi dinlemek yerine daha eğlenceli şeylerle meşgul olmayı canları isteyebilir fakat eğlenceyi teneffüse ertelemeyi başarabiliyorsa bir çocuk derse odaklanabilir. Bizlerin bu mahareti 6 yaş ve devamında gelişmeye başlar bu sebepten erken yaşta ilkokula başlamak çocuklarda odaklanma ve dikkat sorunu varmış üzere bir durum oluşturabilir ancak bu durum dikkat yerine yaşla da ilgili olabilir. Bu bağlamda, 6 yaş ve öncesindeki çocuklarda dikkatle ilgili bir yorum yaparken bütüncül değerlendirmenin farklı bakış açılarıyla düşünmenin hayli kıymetli olduğunu vurgulamak isterim. Odaklanma ve dikkat meselelerini değerlendirirken çocukların iç dünyasında neler olduğunu atlamamak gerekiyor. Öfke, dert, depresyon, aile içi çatışmalar odaklanmayı olumsuz tesirler zira biz insanların beyin yapısı duygusal/ilişkisel bir sorunla meşgulken odaklanma ve dikkat süremiz azalır. Çocuklarımızın derslere karşı ilgisi azaldıysa öncelik olarak onlara canının sıkıldığı bir şey mi var? Kendini nasıl hissediyorsun? üzere sorular yöneltebiliriz.Kaygı öğrenme süreçlerini engelleyen en temel hislerimizden birisidir. Kaygılanan çocukları gözlemlediğimde dikkatlerinin dağıldığını, öğrenmelerinin zayıfladığını oldukcaça gözlemleme fırsatım oldu. Dikkat eksikliği ve hiperaktivite bozukluğu teşhisini psikiyatri hekimleri koyar. Teşhis temalırken birden çok alanı pahalandırmak gerekir bundan dolayı da çocuğun gelişim hikayesi, genetik geçişin olup olmadığı, aile ortamı, anne baba tavırları, okul ortamındaki tavırlar, arkadaşlarıyla ilgileri rastgele bir zorbalığa maruz kalıp kalmadığı göz önünde bulundurulmalıdır. Tüm bunlarla birlikte objektif bilişsel ve dikkat değerlendirmeleri diye isimlendirdiğimiz MOXO, WISC4, CAS, projektif iç dünya değerlendirmesi, öğretmen görüşleri de işin içine katılarak bir yol haritası çizilerek planlama yapılmalıdır. Bu bağlamları göz önünde tutarak dikkat ve odaklanma meselelerinde duygusal faktörlerin etkisinin göz gerisi edilmemesini önermekteyim.