Gövde İkramları
Sevgili günlük:
20’li yaşlarım boyunca Manhattan’da yalnız yaşadım. İki kedim vardı, yavru kedi olarak sahiplendiğim kardeşlerim. İş programım ve dışarı çıkmam arasında, arkadaşlık için birbirlerine ihtiyaç duydukları zamanlar olacağını biliyordum.
Bir gece eve geç geldiğimde, taksiye binene kadar kedilerime tercih ettikleri mamayı almayı unuttuğumu fark ettim. Taksiciden, biraz satın alabilmek için geçtiğimiz bir sonraki açık büfede kenara çekmesini istedim.
Durmaya gerek olmadığını söyleyerek isteğimi reddetti.
Tartışmadım, eve geldiğimde birkaç blok ötedeki yerel gece geç saatlere kadar yürüyeceğimi düşündüm.
Binamın önünde durduktan sonra taksiden indim ve şoför de öyle. Bagajı açtı ve oradaydı: tam bir kutu kedi maması. Bana iki kutu uzattı.
“Ücret yok” dedi.
Kedilerimin en sevdiği markaydı.
— Robin Hoffmann
Başlangıç Kayaları
Sevgili günlük:
1995’te New York Üniversitesi’nin mezuniyet günüydü. Yüzlercemiz Washington Square Park’ta sıcağın ve güneşin altında sentetik mor cübbeler ve havan tahtaları giyerek diplomamızın verilmesini beklerken oturduk.
Üniversitenin başkanı L. Jay Oliva ve Kitty Carlisle Hart, Henry Louis Gates Jr., Clifford Glenwood Shull, Jankarel Gevers ve Sidney Poitier dahil olmak üzere başlangıç konuşmacıları ve onursal derecelerin sahipleri güzel sözler söylediler.
Ardından Neil Diamond sahne aldı. Tüm bu bilgili ve başarılı insanlar arasında kendisinin neden davet edildiğini yüksek sesle merak etti. Belki de, diye düşündü, çünkü bir melodi taşıyabiliyordu.
Sonra “Louie Louie”ye gitti.
Hala düşündükçe içim sızlıyor.
— Liza Davis
Oyun Alanı Sorunu
Sevgili günlük:
Queens College’ın karşısındaki bir apartmanda büyüdüm. Oyun alanı, maymun çubukları, ahşap bir ağıl ve yaşlı kadınların gölgede gün geçirdiği dev meşenin tabanını çevreleyen banklarla bir harikaydı.
Bizler onun etrafında oynarken tenis topunu olabildiğince yükseğe fırlatmayı seven biri vardı.
Bir keresinde bir peygamber devesi asfalta indi. Herkes ona bakmak için koştu.
Bir çocuk peygamber devesi öldürürsen 50 dolar ceza olduğunu söyledi. Elli dolar bizim için dünyadaki tüm paraydı, bu yüzden o böceğe bolca yer verdik, bu arada uzaylı özelliklerine hayran kaldık.
Kaçınılmaz olan elbette gerçekleşti: Ay’a doğru uçan tenis topu tam olarak böceğin üzerine düştü.
Hepimiz elimizden geldiğince hızlı bir şekilde dağıldık ve günün geri kalanını odamda saklanarak, mühlet geldiğim kapının çalmasını bekleyerek geçirdim.
— Jack Reed
İlet
Sevgili günlük:
Yağmur yağmaya başladığında eşimle Çağdaş Arka Müzesi’nden yeni çıkmıştık. Şemsiyemiz olmadığı için yağmurun sağanak yağışa dönüşmemesini umduk.
Karşıdan karşıya geçerken tanıdık olmayan bir adam ve kadının yüzlerinde gülümsemeyle bize doğru yaklaştığını gördük.
Kadın şemsiyesini bize doğru uzatarak, “İşte,” dedi. “Eve dönüyoruz ve metroya biniyoruz.”
Onlara teşekkür ettik ve tren istasyonuna doğru yürüdüler. Kocam şemsiyeyi başımızın üzerine kaldırdı.
“Aman, benim,” dedi. “Gerçekten iyi bir şemsiye.”
Otobüs durağında beklerken, turist gibi görünen bir çift, artık aralıksız yağan yağmurda korumasız bir şekilde yanımızdan geçti.
“İşte,” dedim şemsiyeli kolumu uzatarak. “Otobüsümüz az önce geldi.”
— Cheryl Rosenberg
Zaman var?
Sevgili günlük:
125. Cadde’deydim ve acelem vardı. Ne kadar geç kaldığımı bilmem gerekiyordu ve saatim yoktu. Bir tane olan bir adam gördüm ve zamanı olup olmadığını sordum.
“Ne,” dedi, “bu saati ikimiz de mi aldık?”
Cevabına şaşırarak, olduğum yerde durdum. O da durdu ve karşımda durdu.
“Çünkü bu saati aldığımı hatırlıyorum,” dedi, “ve senin orada yarı parayla olduğunu hatırlamıyorum.”
Sakinliğini koruyamayınca, tuttuğu kahkahayı serbest bıraktı.
“Üzgünüm,” dedi. “Birisi bunu bana daha önce söyledi ve hayatımda duyduğum en komik şey olduğunu düşündüm. Sadece paylaşayım dedim.”
Gülerek uzaklaştı ve eğer biri beni aynı soruyla sokakta durdurursa bana yeni bir cevap bıraktı.
— Patrick Cornbill
Okumak tüm son girişler ve bizim gönderim yönergeleri . Bize e-posta yoluyla ulaşın günlü[email protected] veya takip et @NYTMetro Twitter’dan.
Agnes Lee’nin çizimleri
Sevgili günlük:
20’li yaşlarım boyunca Manhattan’da yalnız yaşadım. İki kedim vardı, yavru kedi olarak sahiplendiğim kardeşlerim. İş programım ve dışarı çıkmam arasında, arkadaşlık için birbirlerine ihtiyaç duydukları zamanlar olacağını biliyordum.
Bir gece eve geç geldiğimde, taksiye binene kadar kedilerime tercih ettikleri mamayı almayı unuttuğumu fark ettim. Taksiciden, biraz satın alabilmek için geçtiğimiz bir sonraki açık büfede kenara çekmesini istedim.
Durmaya gerek olmadığını söyleyerek isteğimi reddetti.
Tartışmadım, eve geldiğimde birkaç blok ötedeki yerel gece geç saatlere kadar yürüyeceğimi düşündüm.
Binamın önünde durduktan sonra taksiden indim ve şoför de öyle. Bagajı açtı ve oradaydı: tam bir kutu kedi maması. Bana iki kutu uzattı.
“Ücret yok” dedi.
Kedilerimin en sevdiği markaydı.
— Robin Hoffmann
Başlangıç Kayaları
Sevgili günlük:
1995’te New York Üniversitesi’nin mezuniyet günüydü. Yüzlercemiz Washington Square Park’ta sıcağın ve güneşin altında sentetik mor cübbeler ve havan tahtaları giyerek diplomamızın verilmesini beklerken oturduk.
Üniversitenin başkanı L. Jay Oliva ve Kitty Carlisle Hart, Henry Louis Gates Jr., Clifford Glenwood Shull, Jankarel Gevers ve Sidney Poitier dahil olmak üzere başlangıç konuşmacıları ve onursal derecelerin sahipleri güzel sözler söylediler.
Ardından Neil Diamond sahne aldı. Tüm bu bilgili ve başarılı insanlar arasında kendisinin neden davet edildiğini yüksek sesle merak etti. Belki de, diye düşündü, çünkü bir melodi taşıyabiliyordu.
Sonra “Louie Louie”ye gitti.
Hala düşündükçe içim sızlıyor.
— Liza Davis
Oyun Alanı Sorunu
Sevgili günlük:
Queens College’ın karşısındaki bir apartmanda büyüdüm. Oyun alanı, maymun çubukları, ahşap bir ağıl ve yaşlı kadınların gölgede gün geçirdiği dev meşenin tabanını çevreleyen banklarla bir harikaydı.
Bizler onun etrafında oynarken tenis topunu olabildiğince yükseğe fırlatmayı seven biri vardı.
Bir keresinde bir peygamber devesi asfalta indi. Herkes ona bakmak için koştu.
Bir çocuk peygamber devesi öldürürsen 50 dolar ceza olduğunu söyledi. Elli dolar bizim için dünyadaki tüm paraydı, bu yüzden o böceğe bolca yer verdik, bu arada uzaylı özelliklerine hayran kaldık.
Kaçınılmaz olan elbette gerçekleşti: Ay’a doğru uçan tenis topu tam olarak böceğin üzerine düştü.
Hepimiz elimizden geldiğince hızlı bir şekilde dağıldık ve günün geri kalanını odamda saklanarak, mühlet geldiğim kapının çalmasını bekleyerek geçirdim.
— Jack Reed
İlet
Sevgili günlük:
Yağmur yağmaya başladığında eşimle Çağdaş Arka Müzesi’nden yeni çıkmıştık. Şemsiyemiz olmadığı için yağmurun sağanak yağışa dönüşmemesini umduk.
Karşıdan karşıya geçerken tanıdık olmayan bir adam ve kadının yüzlerinde gülümsemeyle bize doğru yaklaştığını gördük.
Kadın şemsiyesini bize doğru uzatarak, “İşte,” dedi. “Eve dönüyoruz ve metroya biniyoruz.”
Onlara teşekkür ettik ve tren istasyonuna doğru yürüdüler. Kocam şemsiyeyi başımızın üzerine kaldırdı.
“Aman, benim,” dedi. “Gerçekten iyi bir şemsiye.”
Otobüs durağında beklerken, turist gibi görünen bir çift, artık aralıksız yağan yağmurda korumasız bir şekilde yanımızdan geçti.
“İşte,” dedim şemsiyeli kolumu uzatarak. “Otobüsümüz az önce geldi.”
— Cheryl Rosenberg
Zaman var?
Sevgili günlük:
125. Cadde’deydim ve acelem vardı. Ne kadar geç kaldığımı bilmem gerekiyordu ve saatim yoktu. Bir tane olan bir adam gördüm ve zamanı olup olmadığını sordum.
“Ne,” dedi, “bu saati ikimiz de mi aldık?”
Cevabına şaşırarak, olduğum yerde durdum. O da durdu ve karşımda durdu.
“Çünkü bu saati aldığımı hatırlıyorum,” dedi, “ve senin orada yarı parayla olduğunu hatırlamıyorum.”
Sakinliğini koruyamayınca, tuttuğu kahkahayı serbest bıraktı.
“Üzgünüm,” dedi. “Birisi bunu bana daha önce söyledi ve hayatımda duyduğum en komik şey olduğunu düşündüm. Sadece paylaşayım dedim.”
Gülerek uzaklaştı ve eğer biri beni aynı soruyla sokakta durdurursa bana yeni bir cevap bıraktı.
— Patrick Cornbill
Okumak tüm son girişler ve bizim gönderim yönergeleri . Bize e-posta yoluyla ulaşın günlü[email protected] veya takip et @NYTMetro Twitter’dan.
Agnes Lee’nin çizimleri