Bowlby, bağlanma davranışını, bir bireyin korktuğunda bir figürle ilgi kurmak ya da yakınlık aramak için duyduğu istek formunda tanımlamıştır. Temeli bebeklik devrinde oluşan bağlanma davranışı, yetişkinlik devrindeki bağlanma davranışı üzerinde de tesirli olmaktadır.
Bebek doğduğu andan itibaren birinci evvel ekseriyetle anne ile temas halindedir. Anne bebeğe fizikî olarak bakım verir, en kıymetlisi de duygusal bakım verir. Duygusal bakım, anne ile çocuk içindeki sevgi, fizikî temas biçimindedir.
Bilhassa bebek 1 yaşına gelene kadar bir yetişkinin bakımına muhtaçtır. Bunun hepimiz farkındayızdır. O niçinle bebeğin bakım veren bir şahsa gereksinim duyduğunu biliriz. Çoklukla anne bakım veren kişidir. Fakat kimi vakit şartlardan dolayı farklı bir kişi(baba, anneanne, bakıcı gibi) olabilmektedir. Burada değerli olan bebeğin fizikî ve duygusal gereksinimlerinin birebir kişi ve bireyler tarafınca nizamlı olarak karşılanmasıdır.
Anne ve bebek içinde bebeğin doğumundan itibaren itimat ve özerklik gereksinimi gereğince karşılandıysa ortalarında inançlı bağlanma oluşmuştur. İnançlı bağlanan çocuk ileride, kendini pahalı ve sevilebilir algılar.
Buna rağmen, şayet ebeveynler çocuklarının inanç ve özerklik gereksinimini sıkça göz arkası ederler ve çocuğa karşı soğuk ve aralı yaklaşırsa kaçıngan bağlanma kelam konusudur. Kaçıngan bağlanmaya sahip çocuk, annesinin gidişinden rahatsız olmamış üzere görünür ve anne döndüğünde ise yakın olmaktan kaçınır, sakin ya da ilgisiz görünür. Fizikî temas ya da rahatlama muhtaçlığı duymazlar.
Bunların yanı sıra ebeveynler, çocuklarının gereksinimlerine karşı tutarsız ve ilgisiz olursa çocukta dertli bağlanma oluşur. Telaşlı bağlanan çocuk, annesinden ayrıldığında ağır dert ve kızgınlık duygusu yaşayabilir. Annesi gittiğinde ağlar, anne geri döndüğünde ise sevinir. Fakat aniden hudutlu görünmeye başlayarak annesini protesto davranışları (annesi sakinleştirmeye çalıştığında sonlu olmaya devam etme, ağlama vs.) gösterir.
Bir bağlanma tarzına sahip çocuk ileride de buna nazaran bağlantılar kurar ve misal bağlanma davranışları stantlar. O niçinle bilhassa 0-2 yaş içinde çocukların fizikî, duygusal gereksinimleri sistemli bir biçimde karşılanmalı, çocuğun muhtaçlığı ne olursa olsun yanında olduğu iletisi verilmelidir. Lakin burada muhtaçlıklarının çabucak ve her vakit karşılanacağı anlaşılmamalıdır. Kıymetli olan çocuğu hakikaten dinliyor ve anlıyor olmak. En kıymetlisi de çocuğunu seviyor olmak ve çocuğun da sevildiğini biliyor olması inançlı bağlanmanın oluşmasında değerlidir.
Bebek doğduğu andan itibaren birinci evvel ekseriyetle anne ile temas halindedir. Anne bebeğe fizikî olarak bakım verir, en kıymetlisi de duygusal bakım verir. Duygusal bakım, anne ile çocuk içindeki sevgi, fizikî temas biçimindedir.
Bilhassa bebek 1 yaşına gelene kadar bir yetişkinin bakımına muhtaçtır. Bunun hepimiz farkındayızdır. O niçinle bebeğin bakım veren bir şahsa gereksinim duyduğunu biliriz. Çoklukla anne bakım veren kişidir. Fakat kimi vakit şartlardan dolayı farklı bir kişi(baba, anneanne, bakıcı gibi) olabilmektedir. Burada değerli olan bebeğin fizikî ve duygusal gereksinimlerinin birebir kişi ve bireyler tarafınca nizamlı olarak karşılanmasıdır.
Anne ve bebek içinde bebeğin doğumundan itibaren itimat ve özerklik gereksinimi gereğince karşılandıysa ortalarında inançlı bağlanma oluşmuştur. İnançlı bağlanan çocuk ileride, kendini pahalı ve sevilebilir algılar.
Buna rağmen, şayet ebeveynler çocuklarının inanç ve özerklik gereksinimini sıkça göz arkası ederler ve çocuğa karşı soğuk ve aralı yaklaşırsa kaçıngan bağlanma kelam konusudur. Kaçıngan bağlanmaya sahip çocuk, annesinin gidişinden rahatsız olmamış üzere görünür ve anne döndüğünde ise yakın olmaktan kaçınır, sakin ya da ilgisiz görünür. Fizikî temas ya da rahatlama muhtaçlığı duymazlar.
Bunların yanı sıra ebeveynler, çocuklarının gereksinimlerine karşı tutarsız ve ilgisiz olursa çocukta dertli bağlanma oluşur. Telaşlı bağlanan çocuk, annesinden ayrıldığında ağır dert ve kızgınlık duygusu yaşayabilir. Annesi gittiğinde ağlar, anne geri döndüğünde ise sevinir. Fakat aniden hudutlu görünmeye başlayarak annesini protesto davranışları (annesi sakinleştirmeye çalıştığında sonlu olmaya devam etme, ağlama vs.) gösterir.
Bir bağlanma tarzına sahip çocuk ileride de buna nazaran bağlantılar kurar ve misal bağlanma davranışları stantlar. O niçinle bilhassa 0-2 yaş içinde çocukların fizikî, duygusal gereksinimleri sistemli bir biçimde karşılanmalı, çocuğun muhtaçlığı ne olursa olsun yanında olduğu iletisi verilmelidir. Lakin burada muhtaçlıklarının çabucak ve her vakit karşılanacağı anlaşılmamalıdır. Kıymetli olan çocuğu hakikaten dinliyor ve anlıyor olmak. En kıymetlisi de çocuğunu seviyor olmak ve çocuğun da sevildiğini biliyor olması inançlı bağlanmanın oluşmasında değerlidir.