“Ateş sizi biraz deli ediyor,” dedi Rahip Dr. Jacqui Lewis. “Yanmaya devam ediyor. ”
Bilmeli. 5 Aralık, Manhattan’ın Doğu Köyü’ndeki Middle Collegiate Kilisesi’ni mahveden altı alarmlı yangının birinci yıl dönümü.
O zamanlar pandemi nedeniyle tüm programlar sanaldı, bu yüzden can kaybı yoktu. Ancak New York’taki Özgürlük Çanı’nın (güvenli ve geçici olarak New-York Tarih Derneği’nde barındırılan) evi olan tarihi binanın kaybı bir darbe oldu. Dr. Lewis, kapsayıcı ve sosyal olarak aktif kilisenin kutsal alanını 2025 yılına kadar yeniden inşa etme kampanyasının bir parçasıdır.
Orta Kolej Kilisesi geçen yıl çıkan bir yangında kül oldu. Kredi. . . Michelle V. Agins/The New York Times
Bu arada, Middle’ın geçici evi Calvary-St’de tekrar şahsen vaaz ederek yanmaya devam ediyor. George’s Parish’te, Gramercy Park yakınında ve dördüncü kitabı olan “Acımasız Aşk: Vahşi Cesaret ve Dünyayı İyileştiren Kuralları Aşan İyiliğe Giden Cesur Bir Yol. ”
Dr. 62 yaşındaki Lewis, Birleşik Metodist Kilisesi’nden emekli bir din adamı olan kocası Rev. John Janka ile birlikte East Village’da yaşıyor. Boş yuvalar olmalarına rağmen, oğulları Joel Janka ile açık kapı politikasını sürdürüyorlar; gelinleri Gabrielle Deveaux; ve torunları Ophelia, 3 ve Octavius, 21 ay.
HALA PİŞİRİYOR 7:30’da uyanıyorum, bu harika bir gün olacak. Ben dişlerimi fırçalarken John kahveyi yapıyor. Ben berbat bir kahve makinesiyim. Tarifin ne olduğunu bilmiyorum. Kahve hazır olduğunda, kuzeye, Chrysler Binası’na bakan iki kırmızı döner sandalyemize oturduk. Yakalıyoruz: Ne hayal ettin? Nasıl uyudun? John, vaazın var mı? Hafta boyunca ne kadar üzerinde çalışsam da, beni son dakikaya kadar pişirmeye devam ettiğimi bilecek kadar iyi tanıyor. Mümkün olduğu kadar şimdiki zaman gibi hissetmesini istiyorum.
NOT NOT YOK Yaklaşık 8:30’da duşa giriyorum. Duşta vaazımı prova ediyorum. Yüksek sesle değil, yüksek sesle. Cümleleri gerçekten çeviriyorum, anahtar şeyi, şiirsel parçayı düşünüyorum. Ben de ezberliyorum. Pazar günü notlarıma bakmak istemiyorum. Herkesle aramda bir kağıt parçası varsa, ruhla birlikte olmanın en iyi yolu bu değil. Hazırlanmak ruhuma iyi geliyor. Neşeli.
MEDİTASYON Dreadlock’lar duştan aşağı iniyor ve aynada biraz zaman geçiriyorum. Rujunuzu ve rimelinizi sürerken konuşmak zor oluyor, o yüzden kendi içime giriyorum ve gerçekten o zamanı neredeyse meditatif bir şekilde kullanıyorum. Yüzümü nemlendirip kaslarımı ovuştururken cemaatteki insanların çeşitliliğini ve duymaları gerekenleri düşünüyorum.
Duşta vaazını uyguladıktan sonra, Dr. Lewis, kiliseye hazırlanırken biraz “meditatif” zaman geçiriyor. Kredi. . . Michelle V. Agins/The New York Times
KİMSE DIŞARIDA KALMADI 80 yaşındaki siyahi bir bayan olan Bayan Geraldine’i veya 13 yaşında beyaz olan Dominic’i veya Latinx olan Edna’yı ve karısı Heidi’yi düşünebilirim. Ya da tuhaf bir Siyah adam olan Daryl’i görebilirim. Kendi kendime düşünebilmek için onları görselleştiriyorum, kimse dışarıda kalmıyor. Geride kimse kalmadı. Bu vaazın yeterince şiddetli olması gerekiyor ki, eğer queer adaletinden bahsediyorsam, heteroseksüel insanları da yanımda getiriyorum. Irk probleminden bahsediyorsam, bu sadece Siyah insanlarla ilgili olamaz. Hedefime ulaşmak ve oradaki aşkı elde etmek için herkesi dahil etmem gerekiyor.
Bir komşuyla, Michele Mathewson. Kredi. . . Michelle V. Agins/The New York Times
DAYANIŞMA Yemek yemem. Kilise bitene kadar yemek yok. Bu şekilde öğün atlamak zorunda kalan insanlarla dayanışma içindeyim. Ayrıca, boşluk beni odaklanmış hissettiriyor. Bu bir bakıma manevi bir disiplindir.
“İnsanlarla etkileşim, bilgisayardaki bir meydandan vaaz etmekten çok daha iyidir. ” Kredi. . . Michelle V. Agins/The New York Times
KEYİF YERİ Kilise 11:45’te başlar. Vaazım 12’de başlıyor. Vaaz etmeyi seviyorum, bu yüzden minberdeyken neşe yerimdeyim. İlk birkaç kelimeyi söylediğimde küçük, ufacık bir kelebek oluyorum ama sonra bir rüzgarda ya da bir nefeste olduğumu hissediyorum. bölgedeyim. Kendimi zarafetle sarılmış hissediyorum. Ve insanlarla etkileşim, bilgisayardaki bir meydandan vaaz etmekten çok daha iyidir. göz teması kurarım. Başını salladığını görebiliyorum. ağladığını görebiliyorum.
EKMEK KIRMA Kiliseden sonra tamamen tükendim. Bitirdiğimi söyleyebilirim ve bir meslektaşımla biraz yürüyebilirim ya da gittiğim iki restorandan birinde öğle yemeği yiyebilirim. Her ikisi de açık oturma alanına sahiptir. Biri Union Square’deki Fransız restoranı Boucherie, diğeri ise İtalyan restoranı Isabelle’s Osteria. Pazar benim iş günüm ama aynı zamanda Şabat günüm. O ibadet deneyimini yaşamak ve ardından o ekmek kırma deneyimini yaşamak harika. John benimleyse eve el ele yürürüz. 16 yıllık evliyiz. El ele tutuşmak bizim reçelimiz.
Arkadaşlarla evde yemek. Kredi. . . Michelle V. Agins/The New York Times
TER, EKRAN Eve geldiğimde kapıyı kilitlemek, ayakkabılarımı havaya tekmelemek, çorap ve eşofman giymek için sabırsızlanıyorum. Oturma odasına çıkacağım ve “karaya benzer” bir tekrarı izleyeceğim. Beynimi bir geçiş alanına götürüyor. Kanepenin bir ucunda John, diğer ucunda ben varım. uyuya kalacağız.
CANLANDIRICI NANA O zaman saat 5:30 ve akşam yemeğini düşünürüz. Fırında tavuğu kızarmış gibi çıtır çıtır yapmayı öğrendim. Kendi başımıza olursak bunu yaparız. Torunlar buradaysa, durum farklıdır. Zıplıyorlar, dans ediyorlar ve etrafta koşuyorlar. Onlara çok yorgun olduğumu, yerde uyuyakalmak zorunda olduğumu söyleyeceğim. Sonra gelip karnıma oturuyorlar ve “Nana! Uyanmak!”
BİRLİKTE BAŞLAR Akşam yemeğinden sonra okuma zamanı olabilir. Dante Stewart veya James Baldwin gibi ırk ve kültür hakkında birçok şey okuyoruz. Ya da ben tamamen uyuyana kadar dışarı çıkıp film izleriz. Ama yüzümdeki makyajı temizlemeye kesinlikle inanıyorum ve John bunu biliyor, bu yüzden yüzümü yıkayıp dişlerimi fırçalayabilmem için beni uyandıracak. Yapmayı sevdiğim son şey, ailelerinin bize gönderdiği Ophelia ve Octavius’un fotoğraflarına veya videolarına bakmak. John ve ben kafa kafaya bir telefonu paylaşıyoruz ve saat 10:30 gibi ışıklar sönene kadar ona bakıyoruz.
Pazar Rutini okuyucuları Dr. Lewis’i Twitter’da veya Instagram @RevJacquiLewis’te takip edebilir.
Bilmeli. 5 Aralık, Manhattan’ın Doğu Köyü’ndeki Middle Collegiate Kilisesi’ni mahveden altı alarmlı yangının birinci yıl dönümü.
O zamanlar pandemi nedeniyle tüm programlar sanaldı, bu yüzden can kaybı yoktu. Ancak New York’taki Özgürlük Çanı’nın (güvenli ve geçici olarak New-York Tarih Derneği’nde barındırılan) evi olan tarihi binanın kaybı bir darbe oldu. Dr. Lewis, kapsayıcı ve sosyal olarak aktif kilisenin kutsal alanını 2025 yılına kadar yeniden inşa etme kampanyasının bir parçasıdır.
Orta Kolej Kilisesi geçen yıl çıkan bir yangında kül oldu. Kredi. . . Michelle V. Agins/The New York Times
Bu arada, Middle’ın geçici evi Calvary-St’de tekrar şahsen vaaz ederek yanmaya devam ediyor. George’s Parish’te, Gramercy Park yakınında ve dördüncü kitabı olan “Acımasız Aşk: Vahşi Cesaret ve Dünyayı İyileştiren Kuralları Aşan İyiliğe Giden Cesur Bir Yol. ”
Dr. 62 yaşındaki Lewis, Birleşik Metodist Kilisesi’nden emekli bir din adamı olan kocası Rev. John Janka ile birlikte East Village’da yaşıyor. Boş yuvalar olmalarına rağmen, oğulları Joel Janka ile açık kapı politikasını sürdürüyorlar; gelinleri Gabrielle Deveaux; ve torunları Ophelia, 3 ve Octavius, 21 ay.
HALA PİŞİRİYOR 7:30’da uyanıyorum, bu harika bir gün olacak. Ben dişlerimi fırçalarken John kahveyi yapıyor. Ben berbat bir kahve makinesiyim. Tarifin ne olduğunu bilmiyorum. Kahve hazır olduğunda, kuzeye, Chrysler Binası’na bakan iki kırmızı döner sandalyemize oturduk. Yakalıyoruz: Ne hayal ettin? Nasıl uyudun? John, vaazın var mı? Hafta boyunca ne kadar üzerinde çalışsam da, beni son dakikaya kadar pişirmeye devam ettiğimi bilecek kadar iyi tanıyor. Mümkün olduğu kadar şimdiki zaman gibi hissetmesini istiyorum.
NOT NOT YOK Yaklaşık 8:30’da duşa giriyorum. Duşta vaazımı prova ediyorum. Yüksek sesle değil, yüksek sesle. Cümleleri gerçekten çeviriyorum, anahtar şeyi, şiirsel parçayı düşünüyorum. Ben de ezberliyorum. Pazar günü notlarıma bakmak istemiyorum. Herkesle aramda bir kağıt parçası varsa, ruhla birlikte olmanın en iyi yolu bu değil. Hazırlanmak ruhuma iyi geliyor. Neşeli.
MEDİTASYON Dreadlock’lar duştan aşağı iniyor ve aynada biraz zaman geçiriyorum. Rujunuzu ve rimelinizi sürerken konuşmak zor oluyor, o yüzden kendi içime giriyorum ve gerçekten o zamanı neredeyse meditatif bir şekilde kullanıyorum. Yüzümü nemlendirip kaslarımı ovuştururken cemaatteki insanların çeşitliliğini ve duymaları gerekenleri düşünüyorum.
Duşta vaazını uyguladıktan sonra, Dr. Lewis, kiliseye hazırlanırken biraz “meditatif” zaman geçiriyor. Kredi. . . Michelle V. Agins/The New York Times
KİMSE DIŞARIDA KALMADI 80 yaşındaki siyahi bir bayan olan Bayan Geraldine’i veya 13 yaşında beyaz olan Dominic’i veya Latinx olan Edna’yı ve karısı Heidi’yi düşünebilirim. Ya da tuhaf bir Siyah adam olan Daryl’i görebilirim. Kendi kendime düşünebilmek için onları görselleştiriyorum, kimse dışarıda kalmıyor. Geride kimse kalmadı. Bu vaazın yeterince şiddetli olması gerekiyor ki, eğer queer adaletinden bahsediyorsam, heteroseksüel insanları da yanımda getiriyorum. Irk probleminden bahsediyorsam, bu sadece Siyah insanlarla ilgili olamaz. Hedefime ulaşmak ve oradaki aşkı elde etmek için herkesi dahil etmem gerekiyor.
Bir komşuyla, Michele Mathewson. Kredi. . . Michelle V. Agins/The New York Times
DAYANIŞMA Yemek yemem. Kilise bitene kadar yemek yok. Bu şekilde öğün atlamak zorunda kalan insanlarla dayanışma içindeyim. Ayrıca, boşluk beni odaklanmış hissettiriyor. Bu bir bakıma manevi bir disiplindir.
“İnsanlarla etkileşim, bilgisayardaki bir meydandan vaaz etmekten çok daha iyidir. ” Kredi. . . Michelle V. Agins/The New York Times
KEYİF YERİ Kilise 11:45’te başlar. Vaazım 12’de başlıyor. Vaaz etmeyi seviyorum, bu yüzden minberdeyken neşe yerimdeyim. İlk birkaç kelimeyi söylediğimde küçük, ufacık bir kelebek oluyorum ama sonra bir rüzgarda ya da bir nefeste olduğumu hissediyorum. bölgedeyim. Kendimi zarafetle sarılmış hissediyorum. Ve insanlarla etkileşim, bilgisayardaki bir meydandan vaaz etmekten çok daha iyidir. göz teması kurarım. Başını salladığını görebiliyorum. ağladığını görebiliyorum.
EKMEK KIRMA Kiliseden sonra tamamen tükendim. Bitirdiğimi söyleyebilirim ve bir meslektaşımla biraz yürüyebilirim ya da gittiğim iki restorandan birinde öğle yemeği yiyebilirim. Her ikisi de açık oturma alanına sahiptir. Biri Union Square’deki Fransız restoranı Boucherie, diğeri ise İtalyan restoranı Isabelle’s Osteria. Pazar benim iş günüm ama aynı zamanda Şabat günüm. O ibadet deneyimini yaşamak ve ardından o ekmek kırma deneyimini yaşamak harika. John benimleyse eve el ele yürürüz. 16 yıllık evliyiz. El ele tutuşmak bizim reçelimiz.
Arkadaşlarla evde yemek. Kredi. . . Michelle V. Agins/The New York Times
TER, EKRAN Eve geldiğimde kapıyı kilitlemek, ayakkabılarımı havaya tekmelemek, çorap ve eşofman giymek için sabırsızlanıyorum. Oturma odasına çıkacağım ve “karaya benzer” bir tekrarı izleyeceğim. Beynimi bir geçiş alanına götürüyor. Kanepenin bir ucunda John, diğer ucunda ben varım. uyuya kalacağız.
CANLANDIRICI NANA O zaman saat 5:30 ve akşam yemeğini düşünürüz. Fırında tavuğu kızarmış gibi çıtır çıtır yapmayı öğrendim. Kendi başımıza olursak bunu yaparız. Torunlar buradaysa, durum farklıdır. Zıplıyorlar, dans ediyorlar ve etrafta koşuyorlar. Onlara çok yorgun olduğumu, yerde uyuyakalmak zorunda olduğumu söyleyeceğim. Sonra gelip karnıma oturuyorlar ve “Nana! Uyanmak!”
BİRLİKTE BAŞLAR Akşam yemeğinden sonra okuma zamanı olabilir. Dante Stewart veya James Baldwin gibi ırk ve kültür hakkında birçok şey okuyoruz. Ya da ben tamamen uyuyana kadar dışarı çıkıp film izleriz. Ama yüzümdeki makyajı temizlemeye kesinlikle inanıyorum ve John bunu biliyor, bu yüzden yüzümü yıkayıp dişlerimi fırçalayabilmem için beni uyandıracak. Yapmayı sevdiğim son şey, ailelerinin bize gönderdiği Ophelia ve Octavius’un fotoğraflarına veya videolarına bakmak. John ve ben kafa kafaya bir telefonu paylaşıyoruz ve saat 10:30 gibi ışıklar sönene kadar ona bakıyoruz.
Pazar Rutini okuyucuları Dr. Lewis’i Twitter’da veya Instagram @RevJacquiLewis’te takip edebilir.